Zorgen en beschermen

Het doel is helder: schoon geteelde groenten in een schone omgeving. Het gaat over de route ernaartoe.

En dan scheelt het nogal of je aan de dicterende kant zit of, zoals wij als telers, aan de uitvoerende kant. De beleidsmakers filosoferen over de balans terugkrijgen in de natuur en biodiversiteit. En de telers hebben te maken met de keiharde realiteit. Die balans is inderdaad weg uit de natuur. Het is niet meer volmaakt, we hebben doornen en distels, en ja ook trips en spint, groene stinkwantsen en wat er verder nog op ons afkomt. Die plagen moeten we bestrijden, willen we teelten niet verloren laten gaan. Niet omdat dit onze hobby is, maar uit bittere noodzaak. Je hoeft niet zo heel ver terug in de tijd om te zien wat complete misoogsten met een land of bevolking kunnen doen met bittere armoede tot gevolg.

Onze gewassen staan op 1

De manier waarop we onze gewassen beschermen, daar kunnen en worden volop stappen in gezet. Je hoeft tuinders niet te leren wat innovatie is. Maar het punt blijft dat onze gewassen op 1 staan. Die moeten we beschermen, koste wat kost. En gewasbeschermingsmiddelen of methoden mogen niet verboden worden voordat er een werkend alternatief is! Zulke acties werken contraproductief en ondermijnen het draagvlak.

Er moet worden gezorgd voor een eerlijk speelveld, in Europa, maar zeker ook hier in Nederland, want er is wel degelijk maatwerk mogelijk. Denk alleen maar aan Schiphol of ASML. Waar blijven de miljarden voor onze sector? Ik ben echter bang dat onze sector mag bloeden voor de cadeautjes van anderen.

Waar blijven de miljarden voor onze sector?

Misschien is het een idee dat onze LTO-bestuurders dezelfde taal gaan spreken als de machtshebbers in Den Haag. Op deze manier: ‘We ontraden dit voorgenomen beleid sterk af en als u het toch doorzet voeren wij het niet uit. En mochten er door uw wanbeleid teelten verloren gaan en voedseltekorten ontstaan, dan staat u achter in de rij’. Daar zit geen woord Frans bij.