De apenpsycholoog, Zielo, zag meteen dat hij te maken had met een cliënt die weliswaar stijf van de stress stond maar die door zijn innerlijke kracht goed behandel baar was.
Even overwoog Zielo de confrontatie aan te gaan door te reageren op Gino met: “jij bent de enige die in staat is om je problemen op te lossen en het is mijn vak om je daarop te wijzen.” De apenpsycholoog zag daar toch maar vanaf omdat hij er niet zeker van was of dat zou werken, de cliënt zou er nog niet aan toe kunnen zijn.
Zielo koos voor de vriendelijke benadering: “Loop maar mee naar mijn kamer .“ Daar aangekomen bood hij Gino een stoel aan en vroeg hem met een innemende glimlach naar zijn naam en wat er aan de hand was. Gino voelde door de vriendelijke en uitnodigende houding van Zielo al wat spanning wegglijden. Hij vertelde wat er in het apenverblijf was gebeurd en dat hij nu van onder tot boven onder de faalangst zat.
Over wat zijn volgende vraag zou zijn, dacht Zielo even na. Hij kon naar Gino’s jeugd informeren zoals hij in zijn opleiding had geleerd maar hij kon ook op zijn eigen diagnose afgaan. En die diagnose was dat hij hier te maken had met iemand die niet geplaagd werd door jeugdtrauma’s maar wiens stress werd veroorzaakt door zaken die in het hier en nu spelen.
“Stel dat je zou falen, wat zou dan het ergste zijn wat je kan overkomen?” vraagt Zielo. Deze vraag bracht Gino in verwarring. Hij voelde faalangst maar had zich niet gerealiseerd dat als hij faalde er ook nog een toekomst voor hem zou zijn. “Dan zou ik weer een gewone aap zijn”, hakkelt Gino. Zielo: “Wat is er zo erg aan om een gewone aap te zijn?”
