Witloftelers kiezen voor ‘uitzingen’

Een week geleden meldde ik op deze plek dat veertig vissers op Urk besloten hadden niet meer uit te varen omdat dat meer geld kostte dan ze ooit konden verdienen.

Vanmorgen zijn ze weer aan het werk gegaan, na afspraken met de handel over de prijs voor hun schol en tong. Voor wat het waard is. Met hun actie maakten ze in ieder geval naar hun afnemers en naar het nietsvermoedende publiek duidelijk dat er een eind zit aan onderbetaald werken.

Hun Zeeuwse, vooral op tong vissende, collega’s hebben hun boten vanaf afgelopen week ook aan de kant gehouden , al blijkt daar inmiddels niet iedereen de rug recht te (kunnen) houden. Vanmorgen zijn 6 van de 25 bij de actie betrokken Zeeuwse vissers toch vertrokken. Dat maakt de positie van de achterblijvers niet sterk en het lijkt me  trouwens ook niet goed voor de onderlinge sfeer. Eerst zeggen dat je aan de kant blijft liggen, om vervolgens toch maar je eigen plan te trekken. Van de andere kant: rekenen op 100 procent commitment in zaken waarbij geld is gemoeid, is ook geen optie. Want dan weet je bijna zeker dat er nooit iets zal gebeuren.

Bij de telers van witlof hoeven we zulke toestanden niet te vrezen, afgaande op de mini-enquete die we vorige week hielden. De vraag was hoe groot de bereidheid is om als groep iets te doen aan de barre marktsituatie voor witlof. Zestig telers reageerden tot vandaag op de vraag of de sector actie moeten ondernemen richting een herstel van de prijsvorming, of dat het de voorkeur verdient de boel op zijn beloop te laten.

De laatste opvatting heeft ‘gewonnen’: 55 procent van degenen die regeerden kiezen ervoor af te wachten. Maar waarop eigenlijk, na bijna zestien maanden achtereen belabberde prijzen? Totdat de buurman is omgevallen, de bank/commissionair/wortelteler niet meer financiert of totdat je zelf bent omgevallen?

Hoe onmachtig wil je het hebben? Nogmaals: het is uiteraard onduidelijk of de Urker en Zeeuwse vissers het uiteindelijk voor elkaar krijgen om een handelsstructuur te realiseren die maakt dat ze een redelijke boterham kunnen verdienen. Maar als beroepsgroep proberen ze in ieder geval te voorkomen dat ze collectief naar de kelder gaan. Dat moet toch een inspirerend steuntje in de rug geven, zou je zeggen. Of hopen.