‘Wachten op de shitcoin’

Al een poosje zoek ik naar een manier om mijn kringloop te sluiten. En dan bedoel ik mijn eigen kringloop.

Soms als ik een rondleiding geef, zeg ik wel eens voor de grap dat je korting krijgt als je je eigen poep inlevert tijdens het boodschappen doen. Laatst las ik dat dit in Korea al gedaan wordt. Na de grote boodschap op een universiteit word je uitbetaald in een digicoin, die je in de kantine weer kan uitgeven.

Nu maai en versnipper ik al het groenafval en werk het onder. Dit composteert dankzij schimmels en bacteriën. De teelt van groenbemester levert veel organische stof en voedingsstof aan de bodem voor het bodemleven en de volgende teelt. Dat wat niet meer te verkopen is in de winkel, zoals de overgebleven maisstengels, is prachtig voer voor de kippen en varkens. Dus mijn kringloop is al kleiner dan gemiddeld. Maar het geeft mij een kick om mijn eigen voedselafdruk zo klein mogelijk te maken.

Weg, plantenvoedsel en potentiële energie

Het blijft gek, de consument heeft de beschikking over super efficiënt geproduceerd voedsel, weinig derving, kakelvers. Maar de kunstmest halen we van ver, en maken we in een fabriek met veel CO₂-uitstoot. Het overgrote deel van de Nederlandse voedselproductie wordt geëxporteerd, en na consumptie verdwijnt de mest in een verbrandingsoven, of oceaan. Weg plantenvoedsel en potentiële energie.

Wat mag er met menselijke mest?

Zou ik dit op kleine schaal, dus met mijn eigen toilet, en die van de winkel een heel klein beetje kunnen omdraaien? Contact met een Koreaans bedrijf heb ik al gehad, en dat vond de vraag niet eens vreemd. Ik kreeg ook meteen de vraag om hoeveel menselijke mest het ging. Dus technisch lijkt mij het mogelijk. Maar mag het voor de voedselveiligheid? Krijg ik korting op de vervuileenheden van het waterschap? Kan ik zonder in te boeten op gemak, ook het bruine water weer gebruiken? Het is wachten op de uitgifte van een shitcoin als wettig betaalmiddel.