Waar zit nog geld voor goed beleid?

Dat het elk jaar ongeveer net zo vaak over de hoedjes van de vrouwelijke politici gaat als over de inhoud, is voldoende bewijs voor het relatieve belang van Prinsjesdag.

Er zullen weinig tuinders wakker liggen van de vraag wat Sharon Dijksma op 17 september op haar hoofd zal zetten. De vraag is of er veel meer tuinders wakker liggen van wat er wel en niet in Dijksma’s binnenkort te verschijnen tuinbouwnota staat.  Als er 6 miljard moet worden bezuinigd, kan er dan nog überhaupt geld vrijgemaakt worden om welke sector dan ook wat meer ademruimte te geven?



De instrumenten die de politiek in het verleden heeft ingezet in de tuinbouw waren er meestal op gericht om investeringen van tuinders te vergemakkelijken (het Borgstellingsfonds) en soms ook meteen een eindje de goede kant op te sturen (MIA, EIA, Farbo). Ook allerlei Ruimte-voor-Ruimte-regelingen gingen uit van investerende tuinders, die daarvoor de ruimte kregen op plekken waar de overheden dat het liefst zagen gebeuren.



Maar bij gebrek aan investeringsruimte bij de tuinders én aan eigen budget, zal Dijksma uit een ander vaatje moeten tappen. Waar zit nog wél geld, in de keten van groente, fruit en bloemen? Aan de uiteinden. Supermarkten noch zaadbedrijven zijn nu bepaald armlastig te noemen. Misschien kan Dijksma daar wat investeringen uitlokken, gericht op het versterken van de gehele keten.



We mogen in Nederland blij zijn te leven in een best goed werkende democratie. Ook al betekent dat dat ondernemers soms met een kabinet te maken krijgen waar ze weinig heil van verwachten.  Van Prinsjesdag ligt u niet wakker. Dat het dit jaar vooral zal gaan over het aantal versprekingen van de debuterende koning Willem-Alexander, bewijst al zeker dat Prinsjesdag voor meer dan de helft een politiek ritueel is, waarmee we onze democratie vieren. Hoera hoera hoera.