Tuinbouwkannibalisme

Mijn vorige weblog ging over de internetveiling van negen glastuinbouwbedrijven. Ik zet vraagtekens bij de manier van verkopen.

Ik heb het gevoel dat de bedrijven op deze manier verkocht worden, omdat er anders blijkbaar geen kopers tevoorschijn komen. Was er vroeger altijd wel een geïnteresseerde buurman, nu worden zelfs de mooiste bedrijven op een soort marktplaats gezet.

Deze weblog gaat over een ander aspect. Niet over de manier van verkopen, maar de reden waarom. En dan niet vanuit de stopper. De reden waarom hij (of zij) stopt, is duidelijk genoeg. Zelfs niet vanuit de koper. Die gaat proberen om tegen een zo laag mogelijke kostprijs zijn product te telen. Dat kan ik hier vandaan ook wel zien. Nee, het gaat om de vraag of die bedrijven wel verkocht moeten worden. Kunnen ze niet beter leeg blijven staan? Dat is een lastige vraag en u hebt gelijk als u zegt hoe ik, of all people, het lef heb om die vraag te stellen. Ik, die zelf een nieuwe start heb gemaakt op deze manier. Maar misschien mag ik het daarom juist zeggen, ik zit er bovenop.

Als glastuinbouwbedrijven verkocht worden tegen een (veel) lagere prijs dan waarvoor ze op de balans stonden, dan gebeuren er twee dingen. Ten eerste gaat de gemiddelde kostprijs van het product gaat omlaag. Dat is niet erg als de sector die winst maar niet weggeeft aan een volgende schakel in de keten. Lees deze zin nog maar eens opnieuw en bewijs mijn ongelijk. Ten tweede gaat het areaal van dat product niet omlaag en dat kan tijdelijk jammer zijn voor de prijsvorming.

Ik vind dat we op termijn niet gebaat zijn met minder glastuinbouw in Nederland. Wat zijn wij er bijvoorbeeld mee opgeschoten dat er zoveel glastuinbouwbedrijven moesten stoppen in 2009-2011? Hebt u daar een positief prijseffect van gemerkt? Volgens mij houdt een sector zichzelf in stand door gezonde groei en samenwerking en niet door kannibalisme.