’t Rijpt door ondanks droogte

De afgelopen twee maanden heb ik het gevoel weer terug te zijn in Mendoza, een regio in Argentinië waar ik 7 jaar gewoond heb. En een regio die bekend staat om zijn droge klimaat en zijn wijnproductie.

In Nederland kan ik me niet herinneren dat het ooit zo lang achter elkaar mooi weer is geweest en moet ik in mijn geheugen graven wanneer we voor het laatst een echte regenbui hebben gehad. Onze gronden zijn kurkdroog. Alle boeren hebben hier last van, alleen de Nederlandse wijnboer is in zijn nopjes, want veel zon en weinig regen geven een hogere suikerproductie, wat resulteert in kwalitatief goede wijnen.

Ook fruittelers zien de rijping doorzetten, want ondanks een gemiddeld tot late bloei, verwachten we al vroeg te gaan oogsten. Eind augustus zullen de eerste elstar en conference geplukt gaan worden. De suikers komen er wel, maar de maat?

Door de droogte, blijft de groei van met name de peer achter.

Sproeien wordt noodzaak

Gelukkig zitten wij in een laaggelegen deel van het land waar nog voldoende oppervlaktewater is, dankzij de rivieren. Dus de druppelbevloeiing staat geregeld aan, en daarbij hebben wij de trekkers weer voor onze pompen gezet om ook via de sproeiers water te geven. Maar er zijn genoeg delen in het land waar fruittelers dit niet kunnen doen. Op meerdere plekken hoor ik dat de ‘glans’ een beetje van de bomen en peren af is.

Zo zien we dat de mogelijkheid tot sproeien bij fruittelers een noodzaak wordt. Fruittelers die dat niet kunnen, hebben in 2017 hun oogst verloren zien gaan door nachtvorst en zullen in 2018 een kleinere opbrengst hebben, want iedereen weet dat grotere peren altijd meer opleveren dan kleine peren. Zij zullen, nog meer dan wij hier, het weerbericht nauwlettend in de gaten houden en hopen op hemelwater.

Dus, wie kan de regendans doen?