‘Soja, de wonderboon, verdient een betere naam’

Het was een opvallende bekentenis van Ronald van Loon, van het gelijknamige bedrijf dat naast vlees tegenwoordig ook vleesvervangers produceert. Daarbij gebruikt hij als grondstof liever geitenmelk dan soja.

Hier zien we het gevolg van voortdurend ‘sojabashen’. Maar verdient de importpeulvrucht die slechte naam wel? Welnee! De sojaboon is een geweldig product en soja is een geweldig gewas. Niet voor niks heette het bij de introductie ervan in de Verenigde Staten de ‘wonderbean’. De plant heeft talloze geweldige eigenschappen: niet al te moeilijk te telen, goed voor de bodem (als vlinderbloemige haalt de plant zelf stikstof uit de lucht), goede opbrengsten per hectare van een product dat voedselrijk en veelzijdig is.

Moet je soja taboe verklaren omdat het afkomstig is van land dat al lange tijd in cultuur gebracht is?

Waar komt die slechte naam dan door? Eigenlijk puur door het grote succes van het gewas. Met name in Zuid-Amerika wordt nog steeds natuur ontgonnen ten behoeve van sojateelt. Dat willen we hier liever niet. Maar moet je daarmee ook de soja taboe verklaren afkomstig van land dat al lange tijd in cultuur gebracht is?

Gmo-soja heikel punt

Een ander heikel punt is de gmo-soja, die resistent is tegen onkruid. In Europa zwaar taboe, in de productielanden geldt dit als een zeer duurzame variant, onder meer omdat veel minder grondbewerking nodig is. Ook is er bezwaar tegen ‘import van ver’ – een nogal selectief argument voor een samenleving die werkelijk elk product de halve wereld over sleept.

Sojaboon in vleesvervangers

Wat de soja met name aankleeft is dat het de grondstof is voor de door velen verafschuwde ‘intensieve veehouderij’. Of dat terecht is, daar kun je lang over twisten, maar van sojabonen in vleesvervangers is dat wel het laatste wat je kunt zeggen.

Kortom, de sojasector heeft zijn ‘issues’, maar om dat geweldige product zelf dan maar taboe te verklaren is het kind met het badwater weggooien. De sojaboon verdient beter.