‘Schokkend: tuinder tot ecorexia gedreven!’

Via internet houd ik 24 uur per dag een lijntje open naar het nieuws. Onder meer met dagelijkse Google Alerts op tuinbouwwoorden als ‘groente’. In de nieuwsluwe dagen tussen kerst en oud en nieuw levert dat vooral loze hits op. Zoals een verhaaltje op RTLnieuws.nl dat zo begint:

Je eigen groente telen, geen kruimel verspillen en onderbroeken van bamboe: Daniëlle deed er alles aan om zo duurzaam mogelijk te leven, maar dat eiste zijn tol. Ze leed aan ecorexia. “Ik ging eraan onderdoor.”

Dat heb ik óók!

Goed geschreven, je wilt er meteen meer van weten. Ook al gaat het verder natuurlijk helemaal niet over groente telen. En ook al snap je wel dat het zal eindigen met de ietwat zouteloze oproep om toch vooral oog voor de gezonde normaliteit te houden. De Nederlandse tuinders zouden dat laatste trouwens maar wat graag doen, zich mogen beperken tot wat hun boerenverstand ze ingeeft.

Toch vermoed ik dat er heel wat tuinders zijn die zich bij de aandoening ecorexia wel wat kunnen voorstellen. Sterker, die roepen: dat heb ik óók. Alleen niet omdat ze vanuit hun diepste zelf zo overtuigd zijn van dat het allemaal anders en duurzamer moet, maar wel omdat het ze wordt opgedrongen.

Overheid dringt je duurzaamheid op

Maar door wie wordt de tuinder en boer dan tot deze ziekelijke obsessie voor nóg duurzamer gedreven? Door de overheid!, luidde steevast het antwoord toen ik op de kop af 25 jaar geleden bij Groenten & Fruit kwam werken. Door de supermarkt, luidt nu het standaard antwoord. Een antwoord dat de onvrijwillig aan ecorexia lijdende tuinder overigens nu nog net zo mismoedig uitspreekt als een kwart eeuw geleden. Want linksom of rechtsom, het is zelden ‘willen’, maar meestal ‘moeten’.

‘Ik zou niet anders meer willen’

En toch geloof ik dat dat eeuwige ‘moeten’ door de tijd wordt getransformeerd in ‘ik zou het niet anders meer willen’. Kijk eens terug in de tijd. En dan niet met de roze bril van nostalgie op, maar met een ongecensureerde blik op de donkere helft van de toenmalige werkelijkheid.

Tekst gaat verder onder de foto.

25 jaar geleden het toonbeeld van duurzaam: de MBT-vlinder. – Foto: Groenten&Fruit

Ook ben ik er van overtuigd dat de tuinder van 2018 er in de ogen van de gemiddelde Nederlander véél beter op staat dan in 1993. Maar nu kijk ik misschien met een iets te donkere bril terug in de tijd.

En mocht u nog willen weten hoe het nu met Daniëlle is? Klikken maar!