‘Schat zoeken tussen de bomen’

Grappig hoeveel aanloop er op ons bedrijf is door het spel geocache.

Als moeder van vier jongens heb ik geleerd dat jongens net als jonge honden tijdig uitgelaten moeten worden, omdat ze anders je huis afbreken. Alleen valt het niet altijd mee om iets te bedenken wat iedereen leuk vindt. Maar die energie die zij hebben moet mijn huis uit.

De oplossing bleek in geocachen te zitten. Dat is middels gps op zoek gaan naar een ‘schat’. Soms mag je iets meenemen om in een andere cache te verstoppen, andere keren kun je alleen je naam opschrijven.

Op allerlei plekken liggen caches verstopt en zo wordt die ‘saaie’ boswandeling of stad ineens leuk. Zo hebben we in een Duitse stadsmuur achter een gevaarlijk uitziende tarantula het logboek kunnen vullen. Die boskabouter in het bos bleek er ook niet toevallig te staan. Het grappige is dat je het pas ziet als je het zoekt. Een ander zou er zo voorbij lopen.

De boomgaard is mooi en waarom zouden we die alleen voor onszelf houden?

Rustpunt en geocache

We hoefden dan ook niet lang na te denken toen iemand vroeg of er een geocache op ons bedrijf mocht komen. We zijn al officieel ‘rustpunt’, dus dit kon er ook wel bij. De boomgaard is mooi en waarom zouden we die alleen voor onszelf houden?

Het is grappig hoeveel aanloop er is. Gezinnen met kinderen die wild overal zoeken; daar herkennen wij ons in. Maar ook die man alleen, met serieus gereedschap, die meteen lijkt te weten waar hij moet zoeken. En dan de dief die onze geocache meenam, maar na een Facebook-oproep ook weer netjes kwam terugbrengen.

Soms is de geocacher vermomd. Ik kwam net thuis toen ik de twee scootmobielen zag staan met twee dames op hun knieën in het gras. De hulpverlener in mij kwam los en ik rende naar hen toe om te helpen. “Nee hoor moid”, klonk het in plat Westfries: “we denken dat we hem wel zelluf moeten kunnen vinden.” Dat was een verrassing; ook dames in scootmobiels moeten blijkbaar af en toe uitgelaten worden.