Roep je vrouw even …

Dat was ook anderen opgevallen. Een handelaar rook zijn kans en stond ineens op de stoep. “Ik was toevallig in de buurt.” Met een zelfverzekerde houding en veinzend niet echt interesse te hebben, maar met ogen die gretigheid verraadden, vroeg hij naar de peren. Misschien herken je de beste man nu wel in de beschrijving. Mocht je nu juist jezelf herkennen in deze beschrijving, dan kun je misschien beter even doorbladeren.

Met een kop koffie gingen de onderhandelingen dan toch beginnen. Tot mijn man grijnzend naar me toe kwam. “Hij wil jou spreken.”

Een kapitale fout

Voldaan zat daar de handelaar “Ja, ik zei roep je vrouw maar even, want die vindt dit vast wel veel geld.” En daarmee maakte hij een kapitale fout. Maar ik was er nu toch, dus dan mag hij gaan onderhandelen met mij. Hij voorspelde me dat onze peren niet lang houdbaar meer waren. Ik raadde hem aan ze dan vooral niet te kopen. En zo heb ik een tijd hard mijn best gedaan om hem af te houden van de koop om hem voor de gevreesde slechte bewaring te behoeden. Ik blijf ten slotte toch vooral hulpverlener en ik zou niet willen dat het hem centjes kost.

Wat ik niet zei, is dat ik hem de gewenste prijs heb laten betalen plus een boete omdat hij bewust mij tegen mijn man heeft willen opzetten

Na een stevig gesprek ging hij weg als koper van een partij peren en hadden wij zelfs meer dan de prijs die wij wilden hebben. Wat ik niet zei, is dat ik hem de gewenste prijs heb laten betalen plus een boete omdat hij bewust mij tegen mijn man heeft willen opzetten. ’s Avonds kwam het appje; of we deze prijs alsjeblieft nog even stil wilden houden, want hij moest heel de week nog in Noord-Holland zijn. Weer ergens toevallig langsgaan, dreigen dat de peren niet lang meer houdbaar zijn en wie weet nog een beetje wrijving in een relatie veroorzaken.

Maar naar mij heeft hij nooit meer gevraagd.