‘Postzegelpolitiek’

Steeds regelmatiger snap ik geen malle moer meer van alle regelgeving. Het gebrek aan visie, de overlapping van, de enorme stapels rapporten, die opnieuw onderzocht moeten worden, die al lang ergens in een la liggen, net lang genoeg tot de tijd is veranderd, de techniek is achterhaald, de wet is aangepast, of het sentiment is verschoven.

Wordt het erger? Draait de wereld sneller? Was vroeger alles beter? Kan dit alleen in Nederland? Ik heb het niet over de stikstofcrisis, de zorg, de bouw, het geluid, de CO₂, overbevissing, de inflatie, energie, fijn stof, microplastic, kijkcijfers, of de biodiversiteit. Dat zijn allemaal maar de afzonderlijke postzegeltjes. Nee, het gaat me om het grotere gebrek aan perspectief. Even serieus hoe groot is Nederland? Op wereldschaal zijn we nummer 2 landbouwexporteur. We gebruiken daarvoor een veelvoud aan grond in het buitenland. Voor veevoer, kunstmest, en fossiele meuk. Nederland zelfvoorzienend … hoe dan? Maar blijkbaar moet het.

​‘Stop met blindstaren’

En stel dat wij het hier voor 2050 op orde krijgen, is dan de natuur ermee geholpen, als China, Pakistan en India waar de andere helft van de wereldbevolking woont, vinden dat ze recht hebben op een westers dieet? En niet te vergeten dat rijst verantwoordelijk is voor 11% van de wereldwijde methaanuitstoot door menselijke activiteit (IPCC 2020), en dan heb ik het nog niet over de uitstoot van lachgas. Mijn perspectief op de zaak: stop met je blind te staren op al die afzonderlijke postzegelprobleempjes.

‘Straks is het de waterkwaliteit en zijn de rapen écht gaar’

Waterkwaliteit

Nu is het stikstof, over twee jaar is het de waterkwaliteit. En dan zijn de rapen echt gaar, want ook hier is een boel gedonder aan de hand. Heeft mijn buurman zijn lege bussen gif in de sloot gegooid? Nee, dat middel wordt allang niet meer verkocht, nee, het is de industrie, of de koeling van de energiecentrale, of nee, de Rijn begint ergens en neemt onderweg rotzooi mee van, tja van waar en van wie eigenlijk …?