‘Plukken in tijden van corona’

De plukperiode is altijd hectisch. Met name de dagen voor de pluk is stressen voor de man.

Hij gedraagt zich als de kinderen de dagen voor pakjesavond. Zal het goed komen? Het boek / de piet / de boot is zoek, dus hoe moet ik nu aan mijn pakjes komen? Zo staat de man zich de dagen voor de pluk druk te maken over van alles. Als het maar niet te veel gaat regenen, want dan staat alles vast. Mijn ervaring: het komt ook altijd weer los. Zal al mijn personeel wel komen? Mijn ervaring: ja, altijd. Maar mijn ervaring doet er niet toe. Zijn piekeren gaat genadeloos verder.

Onverwachte stressfactor

Dit jaar was er een onverwachte stressfactor waar hij niet op had gerekend. Ik werd ziek. En ook echt heel goed ziek. Hoge koorts, hoesten, alles deed pijn. Dus hing ik aan de coronatestlijn om een paar dagen later met mijn zieke lijf de teststraat te betreden.

Of ik op de bank wilde slapen, want hij wilde niet besmet worden

Nu is de man van nature al niet zo verzorgend, maar nu kon hij helemaal alleen nog maar oog hebben voor zichzelf en zijn bedrijf. Hij vroeg lief of ik op de bank wilde slapen, want hij wilde niet besmet worden. Ik zei hem duidelijk dat hij dan toch echt zelf die bank maar op moest zoeken.

Het resulteerde in elke ochtend het verwijt dat ik zijn kant had opgehoest in mijn slaap. Ik kan soms ook echt wel een rotmens zijn, vooral als ik slaap.

De opluchting op zijn gezicht toen ik hem vertelde dat ik geen corona had, had veel weg van de blik als de kinderen toch die zak met pakjes weer vinden op 5 december. Alles komt goed!

Je lijdt het meest van het lijden dat je vreest

Zoals zo vaak: je lijdt het meest van het lijden dat je vreest. Zijn lijden was klaar; het doemscenario dat corona uit zou breken op het bedrijf in de oogstperiode was niet uitgekomen. Mijn lijden ging met mijn zieke lijf nog even door, maar gelukkig kreeg ik nu wel af en toe een kopje thee van hem.