‘Planetproof als cadeautje’

Willem Doorn vraagt zich af of de supermarkten zelf wel aan de eisen voldoen die worden gesteld aan telers.

Afgelopen weekend begon de zon uitbundig te schijnen; wij hadden met vrienden een huisje gehuurd aan het strand in Hoek van Holland (Z.-H.). Wij hadden ver van tevoren geboekt, niet wetende dat het zo mooi weer zou worden. Het was werkelijk een cadeautje. En dat was het ook voor de teelt. Thuis in de kas groeide alles nu ook weer een beetje. De eerste komkommers zijn weer gesneden, nieuw seizoen nieuwe kansen.

Nieuwe hype

Ik heb me in het kader van die nieuwe kansen ook eens goed verdiept in de nieuwe hype op dit moment van de retail: het nieuwe certificeringssysteem On the way to PlanetProof. Een heel ingewikkeld systeem van plussen en minnen en allemaal Engelse termen. En het lijkt me vooral voor de supermarkten een cadeautje.

Ik vind als wij telers aan al die eisen moeten voldoen, de supermarkten en alle producten erin zelf ook aan al die eisen moeten voldoen

De supers vragen erom, vooral hier in Nederland. Elders in Europa wordt het nog niet gevraagd. Ik vind als wij telers aan al die eisen moeten voldoen, de supermarkten en alle producten erin zelf ook aan al die eisen moeten voldoen. En daar heb ik zo mijn vragen bij.

Alles moet maar kunnen

Komen die winkels zelf wel door een arbitragecommissie heen? Ik denk met de huidige kijk op inrichting van een supermarkt, met de industriële look waar alles zichtbaar moet zijn, zoals ventilatie, muren die niet af zijn en noem maar op, dat ze niet 1-2-3 slagen voor hun certificaat.

Hier in Nederland moet alles maar kunnen en wij, de toeleverancier, moeten ons in allerlei bochten wringen om maar te mogen leveren

En dan niet te vergeten de klanten: de consument zit te knijpen en te voelen in de producten; vooral de agf-afdeling moet het ontgelden, hebben zij schone handen? In Italië zijn ze verplicht om handschoentjes te pakken om het product aan te mogen raken. Hier in Nederland moet alles maar kunnen en wij, de toeleverancier, moeten ons in allerlei bochten wringen om maar te mogen leveren. Zo voldoen we aan ik-weet-niet-hoeveel keurmerken die ons opgedrongen wordt door de retail. Zodat zij kunnen aantonen dat als er iets verkeerd gaat, het niet aan hen ligt maar aan de toeleverancier. Zij zijn dan gevrijwaard van kosten. Dus heren tuinders wat gaan we hier aan doen?