Het gevoel dat de sector er niet meer toe doet, wantrouwen, onbegrip en vooral polarisatie. Zomaar wat kreten uit een zaal vol agrarische vrouwen.
Het kwam mij helaas bekend voor. Maar het gevoel van saamhorigheid én trots was er gelukkig ook. Afgelopen week mocht ik aanwezig zijn bij de indrukwekkende première van De pijn op het platteland. Een documentaire van vier prachtige vrouwen die zich enorm kwetsbaar hebben opgesteld met het vertellen van hún verhaal over het leven en werken op het platteland.
Volle kasten met mappen aan administratie
Hartstikke herkenbaar natuurlijk, als ‘partner van’ en opgegroeid in de sector. Net als de uitdagingen waar al deze vrouwen tegenaan lopen. Inhoudelijk ging het (gelukkig) eens niet over de stikstofproblemen, energiecrises en waterschaarste. Maar wél over het in de lucht houden van alle ballen als agrarisch ondernemer, de zorg voor gezin en bedrijf en je flexibele aanpassingsvermogen als plannen weer eens wijzigen. Over de volle kasten met mappen aan administratie, grotendeels beheerd door deze vrouwen. Dat is tegenwoordig een managementtaak die cruciaal is voor het draaiend houden van een agrarisch bedrijf!
Er waren helaas ook schrijnende fragmenten te zien. Als je niet meer normaal naar de stad durft voor een boodschap. Omdat je geen bekende meer vertrouwt, nadat de hele buurt in opstand kwam toen je een vergunning ging aanvragen voor het vernieuwen van je stal. Kwetsbaar zijn we allemaal, maar ook sterk. En dat kunnen wij als vrouwelijke ondernemers samen laten zien door het gesprek aan te gaan, zaken bespreekbaar te maken, over emoties heen te stappen en taboes te doorbreken.
Als je niet meer normaal naar de stad durft voor een boodschap
Want onze agrarische sector is belangrijker, veerkrachtiger en innovatiever dan ooit en verdient het om gehoord en gezien te worden. Naast het feit dat wij dagelijks bezig zijn met onze passie – de productie van goed en eerlijk voedsel – beheren wij ook het platteland en zorgen voor leefbaarheid. Deze documentaire kan absoluut bijdragen aan meer begrip vanuit de samenleving én de overheid. Door samen het gesprek aan te gaan, in plaats van over elkaar praten, en echt te luisteren naar de ander.
Mensen vinden elkaar in het mens zijn, niet in regels. Dit is het eerlijke verhaal en dat mag iedereen horen. Want hoe lang moeten wij ons nog blijven verdedigen? We hebben zoveel moois te bieden op ons platteland. Daar moeten we niet voor hoeven knokken, maar alleen maar collectief megatrots op zijn.
