Overbruggen van kloven

Ondanks moderne communicatietechnieken is de afstand tussen stad en platteland bijna niet te overbruggen, constateer ik regelmatig.

Die verschillen maken het extra moeilijk om de zo gewenste relatie tussen producent en consument tot stand te brengen.

Ooit verhuisde ik van ’s Gravenzande naar Leiden. Een afstand van niks. Hoogstens drie kwartier per auto. Waar ik me tot op de dag van vandaag over verwonder is het grote verschil in opvoeding en opvatting tussen de mensen in mijn buitenwijk en die uit mijn geboortestreek. Die zit hem voornamelijk in de manier waarop ik opgroeide in een betrekkelijk gecultiveerde natuur vol planten en dieren in plaats van stoepen en pleinen. Hoewel het Westland vol kassen staat, kent iedereen er wel zo’n beetje de grillen van het buitenleven en alles wat daarin leeft. Hier is men er soms zelfs bang voor.

Dieren zijn hier meer dan welkom, als ze maar een lekkere vacht hebben met hoge aaibaarheidsfactor. Dobbermann Pinchers en chiwawa’s flaneren door mijn straat, maar al het andere is eng. Toen één van onze kippen besloot om op ontdekkingsreis te gaan in cottagegarden van onze buren leverde dat ontstelde reacties op met een jarenlange vete tot gevolg.

Meewarig
Lang heb ik de neiging kunnen onderdrukken, maar sinds een paar jaar staan tomaten, bonen, kruiden en zachtfruit gebroederlijk naast elkaar in mijn voortuin. Met tot gevolg dat de mensen in mijn straat me nu meewarig aankijken, omdat ik ze kennelijk niet meer op een rijtje heb. De oogst van die planten moet ik zorgvuldig beschermen tegen het uitbundige bestrijdingsmiddelenverbruik van de buren. Elk middel uit het tuincentrum gaat overvloedig over de nabij gelegen rozenperken heen.

Dezelfde mensen, die ondanks dat geknoei met bestrijdingsmiddelen nog steeds geen mooi resultaat hebben, beoordelen met gemengde gevoelens van jaloezie en argwaan de mooie tomaten, sla en paprika’s in onze buurtsuper. Hoe is het toch mogelijk dat die producten er zo mooi bij liggen? Daar moet toch een groot geheim achter schuil gaan. Geen wonder dat het gerucht van een eventuele Ehec-besmetting een vruchtbare voedingsbodem vond.

Verbinding
Mijn gevoel zegt dat de sector niet veel baat heeft bij het pompen van grote bedragen in extra promotiecampagnes om vertrouwen na de Ehec-crisis te herstellen. Liever zie ik die bijdragen gaan naar goede projecten in de stad die mensen weer verbindt met het voedsel dat zij eten. Goede, aanschouwelijke voorlichting, die barrières wegneemt.

Een leuke bijkomstigheid van schrijven over tuinbouwbedrijven is dat ik bij vertrek vaak verwend wordt met een doos komkommers of tomaten. Ik deel ze graag uit in mijn straat, want alle beetjes helpen.