‘Op 30 hectare peen muizenvallen met pindakaas’

Tijdens de eerste intelligente lockdown was Huub in ’t Zandt in Meerlo verbaasd over de vraag naar peen. Eind december stelt hij vast dat die vraag bleef tot aan de tweede lockdown op 15 december. In de dagen daarna zakte de vraag weg. “Normaal gesproken zien we de vraag bij Fossa Eugenia in de twee weken voor Kerstmis toenemen, maar sinds de tweede lockdown is afgekondigd, neemt die juist af.” Dat is dan met name in Nederland het geval. “Bij kleine supermarkten, groentewinkels en groenteboeren die op weekmarkten staan, is duidelijk sprake van minder vraag.”

Op alle percelen die we vanaf oktober rooien, plaatsen we in de laatste week van juli kunststof lokdozen met een muizenval. De lokstof is pindakaas en dat werkt heel goed.

Peen in soeppakketten

In Duitsland speelt dat niet. “We hebben een afnemer voor peen in soeppakketten en die pakketten gaan naar Duitse supermarkten. Hoewel er daar ook een lockdown is, loopt dat onverminderd door.” Terugblikkend op het coronajaar toont In ’t Zandt zich tevreden. “We hebben via ‘Fossa’ voldoende kilo’s kunnen afzetten en de prijs is mooi op peil gebleven. Bovendien zijn wijzelf en ons personeel gezond gebleven, misschien is dat zeker het belangrijkste.”

Dik pak stro

Alle peen die In ’t Zandt vanaf half januari gaat rooien zit inmiddels onder een dik pak stro. “In de derde week van november was die klus geklaard. De peen die we tot half januari rooien, stoppen we niet onder stro.”

Intensieve aanpak muizen

De vraag hoe het dit jaar staat met de druk van muizen, blijkt een gevoelige snaar te raken. “Vorig jaar was het al flink, maar dit jaar is het echt ongekend. Sinds we geen rodenticiden meer mogen gebruiken, hebben we een andere aanpak. Op alle percelen die we vanaf oktober rooien, plaatsen we in de laatste week van juli kunststof lokdozen met daarin een muizenval. De lokstof is pindakaas en dat werkt heel goed. We plaatsen in alle spuitpaden en in de perceelsranden om de 25 meter een lokdoos, gemarkeerd door een oranje paaltje. Dat betreft 25 à 30 hectare.”

Een medewerker van In ’t Zandt loopt de vallen wekelijks na. “Als er een (dode) muis inzit, kun je dat in de deksel van de lokdoos zien, want dan is de gele streep verdwenen. Minimaal een keer per maand worden alle vallen nagekeken om de pindakaas aan te vullen en als het flink geregend heeft, doen we dat nog een keer extra. Op deze manier proberen we zeker op de percelen die onder stro komen te zitten zoveel mogelijk muizen preventief weg te vangen. Dat lukt niet voor 100% en het is erg veel werk, maar het resultaat is naar tevredenheid.”

_{Blog gaat verder onder de foto}

In alle spuitpaden en in de perceelsranden wordt om de 25 meter een lokdoos voor muizen geplaatst, gemarkeerd door een oranje paaltje. En dat op 25 à 30 hectare. – Foto: Stan Verstegen

Schade door muizen en dassen

In zijn experiment met druppelslangen speelden muizen een andere rol. “Er zaten zoveel gaten in de slangen dat we aan een fabricagefout dachten. Daarom hebben we de fabrikant erbij geroepen. Die heeft er eens goed naar gekeken en toen bleek dat bij een groot aantal gaten muizen de schade hadden veroorzaakt. Waar druppelslangen lagen, zaten ook tien keer zoveel muizen dan op de kale grond, echt absurd. Je denkt dat ze door de grondbewerkingen wel verdwenen zullen zijn, maar dat is dus niet zo. Daarnaast zaten er in de omgeving van dat perceel een aantal dassenburchten. We hebben het perceel van in totaal 12 hectare rondom keurig afgemaakt, maar in het stuk met druppelslangen was duidelijk sprake van wroetschade door dassen.”

Eenmalig experiment

Zoals In ’t Zandt er nu tegenaan kijkt, blijft het bij een eenmalig experiment. “Naast de problemen met muizen en dassen, zie je als het gewas de grond eenmaal dicht heeft ook veel lastiger of de grond overal wel egaal vochtig wordt of blijft. Verder hebben we vijf proefrijen gerooid, maar bij drie rijen was de productie exact hetzelfde als bij de beregeningsboom en in twee rijen zelfs een stuk lager.”

Hij hoopte ook dat er in het meeldauwgevoelige ras Nairobi minder meeldauw zou zitten, maar dat was niet het geval. “Kortom, wat mij betreft is het één keer maar nooit meer. Of de regelgeving rond het beregenen van gewassen moeten aanleiding geven dit nog eens in heroverweging te nemen.”

Auteur: Stan Verstegen