‘Oorlog en de prijs van peren’

Met de beelden van de oorlog op mijn netvlies ben ik ineens heel boos dat de agrarische sector in het nieuws weer over dalende prijzen rept.

Het is ochtend. Ik breng de kinderen naar school voordat ik naar mijn werk rij. De radio in de auto staat aan. Het gaat over oorlog. Ik check of ik het aan laat of zacht draai met de kinderen op de achterbank. Ze weten dat het oorlog is, maar hoeven zich niet druk te maken over nucleaire dreiging. Maar het gaat niet over atoombommen.

Aan het woord is een perenteler. Hij zegt dat het natuurlijk heel erg is wat er in Oekraïne speelt. Hij maakt zich echter ook zorgen over de prijs van zijn peren, die nu niet meer door Rusland gekocht worden. Hij zei het echt: niet meer naar Rusland.

Voor zover ik weet worden de peren al sinds 2014 niet meer aan Rusland verkocht. Maar blijkbaar gelden sancties niet voor iedereen. En dan de gasprijzen. Ook zo hoog dat het glastelers in de problemen brengt.

Prijs van dalende peren valt in het niet

Ik ken het gevoel van financiële zorgen. Wij hebben zelf jaren gekend dat we wakker lagen. Prachtige oogst vernietigd zien worden. Dat is naar. Maar als ik de beelden zie van kinderen met kanker in een kelder van een ziekenhuis in Oekraïne, dan valt een dalende prijs van onze peren in het niet. De beelden van moeders met kinderen op de vlucht, afscheid nemend van hun man en niet wetend of ze hem ooit nog gaan zien. Dat is leed.

‘Soms moet je zwijgen, omdat het andere leed te groot is’

En met die beelden op mijn netvlies ben ik ineens heel boos dat de agrarische sector in het nieuws weer over dalende prijzen rept. Natuurlijk raakt het je, maar soms moet je gewoon zwijgen, omdat het andere leed te groot is.

In Oekraïne gaan mensen dood, ze raken verminkt, kinderen raken getraumatiseerd. Dat betekent altijd alert, nare beelden die niet meer van het netvlies willen, nachtmerries, angst. Ze zullen ineens geen kind meer zijn. Onze peren staan er ook nog en al kost het 2 ton, zo lang mijn kinderen niet in de metro hoeven te vrezen voor hun leven, prijs ik me gelukkig.