‘Onzinbanen en oogstpersoneel’

Hagel, droogte, regen. Elk jaar lijkt er wel een challenge in de boomgaard te zijn. Dit jaar was de challenge: personeel.

Het uitzendbureau zou personeel leveren. Op onze vraag of het ging lukken, kregen we telkens de belofte: “Echt waar, afspraak is afspraak, wij leveren personeel.” Dat uitzendbureau gaf vervolgens twee dagen voor de pluk aan dat dat toch niet ging lukken.

Arbeid is een probleem en niet-geoogst product de bijbehorende nachtmerrie

Met wat goede (lees: stevige) gesprekken lukte het toch om zes van de acht toegezegde krachten te krijgen. Gelukkig konden we ook weer rekenen op een groep Nederlanders. Zo hadden we op het laatste moment toch een goede ploeg, maar de oproepen van collega-fruittelers die met spoed plukkers zochten vlogen ons om de oren. Arbeid is een probleem en niet-geoogst product de bijbehorende nachtmerrie.

Wel personeel voor mensen die op de bank willen liggen

Na de pluk moest ik voor mijn werk naar Amsterdam waar ik meerdere keren bijna van mijn sokken werd gereden door een flitsbezorger. Dat zijn jonge mensen die loeihard door de stad fietsen om iemand zijn bestelde blikjes bier met nacho’s binnen een kwartier te bezorgen, zodat diegene in zijn boxershort op de bank kan blijven gamen.

Dus terwijl ons product bijna niet geoogst wordt, is er wél personeel om boodschappen direct te bezorgen bij mensen die niet zelf naar de supermarkt willen. De Volkskrant sprak laatst al van de onzinbanen en in die categorie is de flitsbezorger niet alleen. De economie floreert op onzinbanen en gebakken lucht.

Wat als die klant in Amsterdam straks een appeltje bestelt. Dan moet de flitsbezorger eerst naar de boomgaard komen fietsen, want voor het in de supermarkt ligt moet het toch echt nog van die boom gehaald worden. En wie doet dat straks nog? Gebakken lucht oogsten is voor de meesten toch aantrekkelijker.