Online veilingen horror

Ik schrik er van als ik het hoor. Het bedrijf van onze buurman gaat in de online veiling.

Een virtuele executieverkoop. Het schijnt helemaal hot te zijn, want iedereen praat er over. Een eerdere veiling, zoals op 28 en 29 september, schijnt redelijk goed geslaagd te zijn. Dat wil zeggen: zeven van de tien bedrijven werden verkocht. Ik weet niet waarvoor. Ik heb dat toen niet van nabij gevolgd. Maar als ik het aanbod van deze veiling op 6 en 7 december bekijk, dan word ik er helemaal akelig van. Wat een prachtige bedrijven! Groot, modern, goed onderhouden kassen, prachtige woonhuizen en ga zo maar door. Niks geen ondereind van de markt, niks geen verouderde lage rotkasjes met huizen uit het jaar nul. Ik weet gewoon even niet meer wat ik er mee aan moet. Wat een ellende! Waarom komen er geen andere kopers?

Eigenlijk weet ik het wel. Want wie verdient er nu nog echt geld in de glastuinbouw? Genoeg geld om ook vervangingsinvesteringen te doen en in een normaal tempo je schulden af te lossen? En wie heeft er een paar miljoen liggen om een groot glastuinbouwbedrijf (erbij) te kopen? En als je een paar miljoen zou hebben, zou je dat dan in een glastuinbouwbedrijf steken? Wie wil er zo graag glastuinder zijn? Wie heeft bovendien de mensen om een tweede bedrijf te runnen?

Er bestaan ook online veilingen van woonhuizen. Daar komen er ook steeds meer van te koop. Als beleggingsobjecten zijn die misschien nog interessant, mits tegen een bodemprijs. Wat zullen deze bedrijven opbrengen in deze moeilijke tijd? Niet eerder zag ik de crisis als een soort hongerig monster uit een horrorfilm. Ik hou mijn adem in.