O nee, weer een voedselbos

Ernstiger dan dat zomaar afronden van een percentage vindt u wellicht het feit dat we 3 van die 7 pagina’s in dit magazine wijden aan een voedselbos (P.38). Uit een poll die we laatst op deze website aan u voorhielden, kwam immers naar voren dat 60% van u een voedselbos zonde vinden van de hectares. Erover schrijven vinden diezelfde mensen vermoedelijk zonde van de pagina‘s.

Voedselbos levert nog niets op

Dit betreffende voedselbos, Lubosch Land in Zuid-Limburg, staat nog vruchteloos te groeien. De kost gaat bij zo’n bos minstens vijf jaar voor de baat uit. De initiatiefnemers – vader en dochter, een echt familiebedrijf – hebben echter wat financiële ruimte. De vader heeft namelijk dertig jaar lang managementfuncties bekleed bij DSM. Een bedrijfskundige die zich van onbezorgde loondienst in een doldriest teeltavontuur stort, dat is toch opmerkelijk genoeg om over te schrijven.

Het verhaal is tekenend voor het maatschappelijk veld (mijnenveld zo u wilt) waarin landbouw en voedselsector anno 2023 opereren. Nog wat verderop in het magazine vertellen drie hoofdstedelijke voedseldenkers, die het Westland kwamen bezoeken, over de systeemtransformatie, die volgens hen broodnodig is. De tuinbouw is wereldkampioen in efficiënter en grootschaliger.

Maar tuinders van nu doen in wezen toch nog steeds hetzelfde als wat ook hun vaders en opa’s al deden. En wat de wereld heeft gebracht waar we nu zijn. Het heeft er alle schijn van dat dat die drie, net als die gewezen DSM’er, vinden dat ‘waar we nu zijn’ een vreselijke plek is.

Onderdeel van probleem of oplossing?

De vraag of wij ons hier en nu nou echt in een wereldwijd rampgebied bevinden, daarover kun je hele dikke boeken volschrijven. En welke tuinder er dan deel is van het probleem of van de oplossing …? Oordeelt u zelf.