Blijven geven! Ook al slaat de sponsorvermoeidheid toe. En ook als het niet aftrekbaar is.
De emoties spatten ervan af op de Alpe d’Huez, bij de duizenden die meededen en meejuichten. Met zijn allen fietsen tegen kanker kenden we ook al van de Ride For The Roses. En volgende week fietst een team van Hollandse Aardbeien de Homeride van Groningen naar Maastricht langs Ronald McDonald Kinderhuizen.
Hardlopen voor het goede doel doen schoolkinderen natuurlijk ook, bij duizenden. Elke decembermaand staan we elkaar te verdringen om plaatjes aan te vragen bij een glazen huis met vastende dj’s erin. En we gokken er al jaren lustig op los voor de goede doelen die profiteren van de Postcodeloterij en al die andere loterijen.
In crisistijd allemaal alleen maar harder nodig, want de overheid trekt zich bezuinigend terug. De samenleving moet dat gat opvullen. ‘Big Society’ noemen ze dat in Engeland. In Amerika, waar de overheid al nooit erg actief is geweest in de zorg voor de onfortuinlijken, is ‘charity’ al decennialang big business. Niet in de laatste plaats voor bedrijven die goed doen combineren met het opbouwen van een goede naam.
In het geval van grote bedrijven met dito winsten kan dat cynisch worden omschreven als het sussen van het geweten en nog wat cynischer als het bedrijven van reclame over de ruggen van de slachtoffers van ziekten, rampen en andere ellende.
