Niet over het ergste beginnen

Een paar weken nadat ik zelf een persbericht van Stigas over dodelijke ongevallen in de tuin- en landbouw voor deze website omwerkte tot een nieuwsberichtje, kwam het ineens heel dichtbij.

Dichtbij en toch ver weg. Want ook al was het dan de man van een nicht van me, het gebeurde wel in Polen. Op het boerenbedrijf dat zij daar al jaren runnen gebeurde dat waar je alleen in een plotse vlaag van verantwoordelijkheidsbesef rekening mee houdt. Het bedrijfshoofd had ’s ochtends nog alles onder controle voor weer een mooie winterse dag op de boerderij en lag ’s avonds ontzield in het mortuarium.



Die vlaag van verantwoordelijkheidsbesef had hij niet lang daarvoor gehad: een van de talloze regeldingetjes die zijn nabestaanden moesten afhandelen was het afzeggen van een afspraak later die week bij de notaris om een testament op te stellen. Wrang genoeg.



Zoals er zoveel wrangs op het pad van de familie komt. Nieuwsberichten door journalisten bijvoorbeeld. Die zelden of nooit recht doen aan de situatie in zijn volle omvang. En in dit internettijdperk dan ook nog eens de reacties van volstrekte vreemdelingen. NU.nl pikte het nieuws al op de dag zelf op, zo attendeerden neven van me op Facebook. Een kort politiebericht over een Nederlandse man, die op zijn boerderij door een stier werd aangevallen en daarbij om het leven kwam. Normaal zou ik niet op de reacties klikken, maar bij de plotse dood van een familielid in den vreemde is ‘normaal’ niet van toepassing. De reacties begonnen met sterktewensen aan de familie. Maar al snel ontspoorde het in smakeloze pogingen tot humor.



Ook op Boerderij.nl werd het bericht meegenomen. Daar geen enkele reactie. Een boer snapt immers wel dat zo’n ongeval niet iets is om lacherig of hoofdschuddend over te doen. Ook al voel ik wel aan dat menigeen de gedachte niet kan onderdrukken dat er wel eens achteloosheid in het spel zou kunnen zijn. Dit in het kader van het heel menselijk wegstoppen van de wetenschap dat ook jou dat kan overkomen.



Omdat ik in dit geval in veel meer detail op de hoogte ben van de toedracht van het ongeval, bekroop mij het gevoel dat het goed zou zijn om dat verhaal ook in detail op te schrijven. Juist om eenieder nog maar eens te doordringen van die wetenschap dat het ook hen kan overkomen. Want hoe oplettend en voorzichtig en zorgvuldig een boer of een tuinder ook kan zijn, die noodlottige samenloop van fout lopende dingetjes kan op een agrarisch bedrijf eerder dan op de gemiddelde werkplek een fatale afloop inleiden.



Juist de vakpers heeft de verplichting om de ondernemer te blijven wijzen op de dingen, die dan misschien wel al bekend zijn, maar die ook zomaar weer vergeten kunnen worden. In de algemene media worden vooral grote ongevallen, zoals busongelukken met schoolkinderen, ook weleens al te zeer opgeblazen. Maar een enkel invoelend en mooi opgeschreven verhaal, dat kan de familie op het juiste moment helpen in het verwerken van de schok en het kan voor de lezer die vlaag van verantwoordelijkheidsbesef zijn om dat testament te gaan opmaken. Dat vervolgens hopelijk pas na jaren en jaren van pensionering in werking hoeft te treden.



En toch twijfel ik of we naar aanleiding van het volgende hopelijk lang uitblijvende ongeval dat ons ter ore komt, dat verhaal wel gaan schrijven.