Minder telen, meer vergaderen

Eerst de voorspellingen van acht weken geleden: teleurstellend dat Nederland niet de finale van het EK speelde, al was Spanje wel de verdiende winnaar. Gelukkig heb ik meer geluk met het weer. Augustus is precies waar ik op had gehoopt. De zon deed de bonen groeien, de pepers produceerden als een malle, en het onkruid was op deze manier goed bij te houden.

Wel was in één keer heel Nederland op vakantie of naar het strand. Deed me wel denken voor volgend jaar. De laatste planten zijn gepoot. Dus wat wordt het plan? Ideaal lijkt me om nog de helft van de productie te draaien. Paar uurtjes oogsten per dag. Voor mijn eigen winkel, Udea, in het vroege voorjaar wat selderij voor de export. En veel minder boontjes. Dat kost zoveel tijd, en met de huidige uurlonen kan het eigenlijk niet meer.

Meer dan een open dag

Anderzijds: de zaadvaste-rassendag op mijn bedrijf was zeer geslaagd. Mensen werden heel enthousiast over de smaak van mijn snijboon. Met collega-telers, oude bekenden, en oude onbekenden heb ik veel informatie kunnen uitwisselen, wat erg waardevol is. Voor mij meer dan een open dag met dagjesmensen aan wie je steeds de simpelste dingen weer moet uitleggen. Nu veel gelijkgestemden, die zich inzetten voor een volhoudbaar voedselsysteem.

Vandaar ook het idee om minder te telen. Niet alleen houd ik tijd over, kan mijn rug langer mee – een wiedrobot erbij zou helemaal een uitkomst zijn – maar ook kan ik in de maand september naar alle opendagen van Bejo en de Bolster en zo, en ook naar de ledenbijeenkomsten van TCV, Triodos en Demeter én naar vergaderingen van de provincie.

Vergadertuinder

Mijn opa was een vergadertuinder. Zijn zonen dekten in de ochtend vroeg de bloemkool, slapen deden ze op school, terwijl opa in de middag lintjes doorknipte. Zo zie ik mezelf dan ook weer niet. Maar wel bij jonge tuinders langs, een middagje meehelpen. Beetje advies geven, dan komt er hopelijk meer areaal bio verse groenten bij. Zowel in de vollegrond, als in de koude kas. Niet voor de export , wel voor de buurt. Liefst met streekgebonden, zaadvaste gewassen, zonder gif, en met lokale arbeidskrachten geoogst.

Wie verbouwt ons voedsel straks?

En zo dat de kennis en kunde gratis wordt doorgegeven aan de volgende generatie. Want wie verbouwt ons voedsel straks? Ik zou het diepbedroevend vinden als we in onze vruchtbare rivierdelta afhankelijk worden van voedsel uit Afrika. Efficiëntie en een lage kostprijs is leuk, maar dodelijk voor het werkplezier, sociale cohesie en (onze) natuur.

Mijn september- en oktobervoorspelling: een zonnetje, geen herfststorm, mooie selderij, en hopelijk tijd voor een paar bijeenkomsten.