“Het zal toch niet waar zijn dat alle apen nu ineens weer blij zijn met interim-koning Gino”, vraagt Libo zich vertwijfeld af.
Hij dacht het zo mooi voor elkaar te hebben. In de periode dat Gino met Opposa en Modella op reis was, had Libo al lopen stoken. “Waarom blijven ze zolang weg? Waarom moest Gino twee mooie vrouwen meenemen? Jullie geloven toch niet dat hij dat vanuit zakelijke overwegingen deed? Hij denkt alleen aan zichzelf en wij zijn lucht voor hem.” Hij bracht daarmee de apen aan het twijfelen en toen Gino bij thuiskomst hem een open opdracht gaf om de huisvesting te regelen kon hij zijn volgende en, naar hij meende, definitieve slag slaan. Opzettelijk maakte hij er een potje van en stookte het vuurtje verder op door te zeggen dat hij uitsluitend de asociale plannen van Gino meedeelde waar hij uiteraard zelf fel op tegen was.
Woedend waren de apen maar nog niet woedend genoeg om Gino meteen af te zetten en daarna wist hij de zaak te sussen. Libo weet dat zijn kansen om hem van de troon te stoten het grootst zijn zolang Gino interim-koning is. Als hij eenmaal gewoon koning is zal het een stuk moeilijker worden.
“Met geld kan ik meer bereiken”, bedenkt hij vervolgens. In gevangenschap hebben de apen geen bana, de gangbare munteenheid van apen die in vrijheid leven. “Maar wanneer wij straks uit onze gevangenschap naar dat verlaten mensendorp vluchten, kan ik vast wel contacten met andere apen leggen en daarmee aan bana’s komen. Zodra de apen zien dat er geld is maar dat Gino daar niet voor kan zorgen, zal het gauw gedaan zijn met de interim-koning.” redeneert Libo.
De moraal van deze aflevering: onvrede is de meest vruchtbare voedingsbodem voor geforceerde machtswisselingen.
