Lesjes uit de Griekse crisis

“Wij produceren geen tomaten, maar Lucia’s”, zegt tomatenteler Wassilis Haitis uit het Griekse Thessaloniki. In een Nederlandse kas uit 2007 teelt hij op 10 hectare vijf rassen, variërend van tros- tot snoeptomaat, allemaal onder die éne merknaam.

Het ene compartiment wordt in augustus beplant, het andere in oktober om zo de Griekse supermarkten jaarrond van Lucia’s te kunnen voorzien. De productie ligt gemiddeld op 45 tot 50 kilo per meter. “Minder dan in Nederland, maar deze zijn lekkerder”, meent hij. Hij zet merkstrategie in om zijn product te verkopen. De Griekse retail kiest in deze barre tijden ook voor Grieks product.

Nu is de crisis in Griekenland nergens mee te vergelijken. Het land is vrijwel bankroet. Maar de strijd om te overleven en de keuzes die mensen in deze barre tijd maken zijn interessant. Jongeren blijven noodgedwongen op het platteland, en werken mee aan nieuwe initiatieven. In de plannen krijgt herkomst een voorname rol. Griekenland als merk. Nu zijn perziken, tomaten of paprika’s geen beschermde producten zoals feta, maar de herkomstaanduiding kan een extraatje zijn. Voor Grieken, maar ook in de promotie naar het buitenland.

In editie 11 van Groenten&Fruit staat een aantal voorbeelden, waar met name de Hellas-branding van saffraan eruit springt. Tot voor kort werd deze specerij anoniem als bulkproduct afgezet in Italië. En paprikateler Janis Naoumidis verwerkt oude rassen uit de streek tot een reeks producten, van gedroogde paprika’s tot mousse. Deze vinden inmiddels afzet in zeventien landen. Kern van de branding is tracering. En daar zijn de bedrijven scherp op. Het is een van de pijlers onder de merknaam. En hoe ver weg ook op het Griekse platteland, de bedrijven hebben hun website met informatie op orde. Daar zorgen de jongeren wel voor.

Nu is er voor Europeanen op dit moment weinig om jaloers op te zijn in Griekenland – op zon, zee en strand na –, toch zijn de initiatieven aanstekelijk. Weliswaar op kleine schaal, maar ergens moet het beginnen.