Klein paradijs

“Ik wens dat míjn peren klaar zijn”, roept onze jongste spruit. We staan met zijn tweeën in de vernieuwde groentezaak van de ouders van een klasgenootje van onze oudste cowboy.

Er zijn naast de mooiste verse groente en fruit ook boerenijs, boerenkaas en sap uit de buurt te koop. Ik vind het net een snoepwinkel en onze jongste gelukkig ook. Gretig stopt hij peren en tomaten in onze mand en wijst me op een gele paprika. Niet dat hij daar veel van eet, maar het is een begin!



Deze beleving is daadwerkelijk anders dan die in de supermarkt. De waar is uitgestald op gezellige tafels die met steigerhout zijn betimmerd en het ruikt er heerlijk naar zoet fruit. Dan laat je die aardbeien echt niet liggen. Geïnteresseerd staat onze kleine naar de vacuümverpakte kaas te kijken. “Niet van ons”, is zijn droge conclusie. Ik moet er hard om lachen. “Dat klopt, maar ook heel lekker!” is mijn antwoord.



In de auto op weg naar huis knabbelen we tevreden op een gekregen appeltje. Thuis rent Pepijn de auto uit, linea recta naar zijn perenboom. De minipeertjes hangen er net zichtbaar bij. Enthousiast wijst hij ze aan, apetrots op zijn boom. We lopen ook nog even langs de aardbeienplantjes onder het keukenraam, maar daar groeit nog niets. Terwijl ik even later in de kaasmakerij de kazen onder de pers uit haal, komt hij binnenlopen met drie eieren in zijn handjes. De kippen zijn een keer niet broeds en dat maakt het rapen een stuk leuker!



Intens kan ik genieten van onze kleine boertjes. Rond het huis groeit van alles en de jongens vinden het leuk ermee te werken. We hebben ook bieslook en peterselie, aardappels die langs de stal groeien, appeltjes, vier soorten pruimen en walnoten. Graag helpen ze bij het koken en dat geeft bij vriendjes nog wel eens verbaasde blikken. Zij hoeven geen eieren met veertjes of aardbeien uit de tuin. Die komen toch uit een bakje? Wat een rijkdom dat onze kinderen zo mogen opgroeien. Ze doen niet moeilijk bij een aardbei met een vlekje of een appel met worm. Die worm wordt dan liefdevol verplaatst naar een nog onrijpe appel. Tijdens het koken zie ik dat onze oudste de kontjes van de asperges alvast veilig heeft gesteld voor de soep die hij er morgen van gaat maken. Want dat vindt hij heerlijk. En ik? Ik heb echt niets meer te wensen.