‘Jong en biologisch’

Een supermarkt geeft – ja nog steeds – elk voorjaar moestuintjes weg. En elk jaar gaan de kinderen druk in de weer met zaadjes planten.

Wanneer na twee dagen kijken er nog steeds niets groens groeit, verslapt de aandacht. En zonder aandacht groeien moestuintjes niet. Althans, niet de moestuintjes van Appie in mijn vensterbank. Game over voor de courgette en klaproos.

Passie

Maar dit jaar bleek maar weer eens wat passie kan doen. Onze jongste mini-boer ging gedreven aan de slag met de moestuintjes. Dit keer had de sla een maatje, namelijk een plantje dat beestjes weg zou jagen. Altijd fijn, maatjes die voor je opkomen. En leuk bij ons beginnend bio-avontuur. Met veel geduld en liefde werden de zaadjes gekoesterd en het werd langzaam groen in mijn vensterbank. Zelfs zo groen dat de sla, courgette en palmkool naar buiten gingen verhuizen.

Onze jongste had allang door dat een gieter leuk is voor één keer, dus papa’s fertigatie moest worden doorgetrokken naar de dorstige plantjes. Alle aandacht was niet voor niets; de plantjes groeiden en groeiden.

Had hij eindelijk eens zin in sla, waren de slakken hem voor

Oogsten

Deze week konden we gaan oogsten. Onze jongste vergat spontaan dat hij principieel geen groenten eet en staat te springen om uit eigen tuin te gaan eten. Met veel geduld wordt de grootste krop sla geplukt. Maar wat een teleurstelling; sla met slakken. De maatjes, die super bescherming zouden bieden, staan daar schaamteloos maar wat te staan, nu duidelijk is dat ze echt niet zo veel bescherming boden als ze beloofden.

De jongste staat er teleurgesteld bij. Had hij eindelijk eens zin in sla, waren de slakken hem voor. “Kun je de slakken niet even dood spuiten papa?,” vraagt hij. Nee, die tijd is over. Leg dan maar eens uit dat we biologisch telen voor de toekomstige generatie. Het wordt nu in ieder geval nog niet zo gewaardeerd door die toekomstige generatie.