In de houdgreep van het WML

Per 1 juli aanstaande wordt het Wettelijke Minimumloon (WML) weer verhoogd. Er komt 0.66 procent bij.

Economisch gezien lokt het minimumloon werkloosheid uit aangezien werkgevers liever geen mensen aannemen tegen het minimumloon als de arbeidsproductiviteit van die mensen dat loon niet rechtvaardigt. Het minimumloon is feitelijk een verbod om bepaalde werkzaamheden tegen een marktconform loon te verrichten. De instelling en het in stand houden van het WML is dan ook een sociale maatregel.

Merkwaardig dat in de huidige tijd van bezuinigen, waar vooral sociale verworvenheden het moeten ontgelden, het WML buiten schot blijft. Nog merkwaardiger wordt het als men bedenkt dat het minimumloon in Nederland tot de hoogste van Europa behoort.

Waar komen de krachten vandaan die het WML in stand houden en twee maal per jaar verhogen?
In de eerste plaats is dat de zogeheten koppeling waardoor het niveau van de uitkeringen direct afgeleid wordt van de hoogte van het WML. Snijden in het WML leidt ogenblikkelijk tot verlaging van de uitkeringen en dat is in Nederland absoluut onbespreekbaar. Daar branden ze in politiek Den Haag echt hun vingers niet aan.

In de tweede plaats  levert verhoging van het WML de overheid fors geld op aan premies en belastingen terwijl het nauwelijks iets kost omdat er bij de  overheid bijna niemand werkt voor het minimum.
Kortom, het minimumloon in Nederland is in beton gegoten en houdt ondernemers in een onwrikbare houdgreep.