Gino ligt ’s nachts op z’n matras te woelen. Die ene vraag, hoe hij het apenvolk zonder problemen in het nieuwe dorp kan huisvesten, houdt hem uit z’n slaap.
Plotseling krijgt hij een ingeving. “Als ik op één of andere manier zichtbaar kan maken dat ik eerlijk te werk ga, heb ik een kans”, komt diep uit z’n hersenen naar de oppervlakte. Dan zou hij een soort systeem moeten bedenken dat voor iedereen controleerbaar is. Daarmee zou hij misschien het tumult en de achterdocht kunnen weg nemen.
De volgende dag beklimt Gino het platform en geeft aan dat hij aandacht wil voor een belangrijke mededeling. Het duurt even voordat iedereen stil is, hij krijgt eerst nog wat verwensingen naar z’n hoofd maar dan hij van wal kan steken: “Ik heb goed begrepen dat er iets fout is gegaan. De suggestie is gewekt dat ik jullie als een stel wilde zwijnen in de huizen van het nieuwe dorp wil onderbrengen. Deze suggestie is onjuist! Het was en is mijn bedoeling om dat op een eerlijke en sociale manier aan te pakken. Om dat aan te tonen, heb ik een puntensysteem ontwikkeld dat dient als hulpmiddel voor de indeling.
Het systeem is voor iedereen te begrijpen. De puntentoekenning werkt als volgt: elke aap krijgt 1 punt, een gezin bestaande uit 5 apen krijgt dus 5 punten. De huizen krijgen per kamer 1 punt. Een huis met 5 kamers heeft dus 5 punten. Zo kun je aan de hand van je eigen punten bepalen op wat voor woning je recht hebt omdat die hetzelfde aantal punten moet hebben. Verder zal ik ervoor zorgen dat alle huizen worden opgeknapt zodat ze in dezelfde bouwkundige staat komen.”
Het bescheiden applaus dat volgt, is voor Gino het bewijs dat hij in z’n opzet is geslaagd.
De moraal van deze aflevering: het is zoveel overtuigender als je meetbare grootheden in een discussie kunt introduceren.
