‘Het grijs tussen zwart en wit’

“Waar hangt jouw omgekeerde vlag?” Het eerlijke antwoord is dat ik op geen enkele manier de indruk wil wekken de snelwegprotesten te steunen.

Ik vind dat het allemaal wel wat minder mag in de agrarische sector. Kan ik dat zeggen zonder ruzie? Wat zeg ik tegen degene die roept dat alle boeren weg moeten? Ik ben het er niet mee eens, maar daarmee sta ik niet meteen achter de acties. Bij beide kanten mist de nuance en is er geen oog voor de belangen van de ander.

Ik begrijp de angst en boosheid van de boeren, maar ook de zorgen van de milieuorganisaties

Nooit eerder was ik bang om mijn mening te geven, maar nu wel. Ik weet ook: het zijn de extreme meningen en gedragingen die de boventoon voeren. Het is zwart of wit. Grijs lijkt niet meer te bestaan. Ik begrijp de angst en boosheid van de boeren, maar ook de zorgen van de milieuorganisaties. Beiden groepen hebben gelijk.

Vanuit de overheid is er jarenlang een zwalkend beleid geweest met als toppunt deze abrupte doelstelling. Kortetermijnpolitiek van mensen die met oneliners in de aandacht willen blijven staan. Maar ook de continue lobby vanuit de agrarische sector om iedere verandering zo klein mogelijk te maken. Het is een doodlopend spoor geweest waarbij niemand het stootblok goed in de gaten had.

Zwalkend beleid met als toppunt deze abrupte doelstelling

Nu staan we hier. Op het stootblok. Er wordt steeds harder geschreeuwd wie de schuldige is. Wanneer staan de echte leiders op, die de sentimenten van beide groepen kunnen verwoorden, kunnen de-escaleren en een plan maken voor de toekomst? Terwijl de LTO nog even door zwalkt en bepaalde groepen alleen maar blijven dreigen, hebben de kleinere, veelal biologische landbouworganisaties hun eerste succes al binnen. Hun groene visie werd het grijs in het debat, waarmee het gesprek gevoerd kon worden. Er zullen veel meer grijze meningen zijn. Laten we afspreken deze ook te laten horen en laten we vooral ook luisteren naar elkaar.