De lelieteelt heeft het helemaal verbruid. En moeten daar straks ook groente- en fruittelers voor bloeden?
Twee weken geleden peilden we of de lol van het ondernemen er in het huidig politiek klimaat misschien een beetje af begint te raken. Van de 99 stemmers op Gfactueel.nl haalde maar 27 de glimlachend de schouders op, onder het motto: ‘valt wel mee, wij ondernemen lekker door’. Driekwart van de tuinbouwprofessionals zucht en steunt en sombert over hoe er aan het Haags beleid toch echt geen touw meer vast te knopen is.
En niet alleen Haags beleid frustreert. Ook de combinatie met soms tegenstrijdig lokaal en provinciaal en Europees beleid. Waaraan nu en dan ook rechters nog eens wat verwarring toevoegen. Zoals in inmiddels meerdere zaken die omwonenden aanspannen tegen lelietelers. Op kennelijk juridisch verdedigbare gronden – ik heb alle vertrouwen in onze rechters – vonden al drie rechtbanken dat spuiten van toegelaten middelen volgens de wettelijk vastgelegde gebruiksvoorwaarden in sommige gevallen tóch écht níét kan en mag.
Wetenschappelijk gefundeerd afwegingskader
En dus gaan nu Wageningen UR en het RIVM, in opdracht van het kabinet, onderzoeken hoe ‘een wetenschappelijk gefundeerd afwegingskader bij het onderbouwen van de afstand tussen woningbouw en agrarische percelen waar gewasbeschermingsmiddelen worden toegepast vorm zou kunnen krijgen’. Aldus landbouwminister Wiersma deze week in haar brief aan de Tweede Kamer.
Omslachtig versus eenduidig
Best omslachtig verwoord. En gelukkig maar. Want stel je voor dat ze zou schrijven dat we toe moeten naar één eenduidig landelijk beleid voor spuitvrije zones. Dan zou straks voor een kas waarin nu en dan een correctiemiddel wordt gebruikt hetzelfde afstandscriterium gaan gelden als voor een lelieteler die de volledige ruimte van het toegestaan spuitschema van alle toegelaten middelen gebruikt.
Dat zou tegelijk zéér duidelijk én tamelijk onredelijk zijn. Want Sint-Michielsgestel is het Westland niet, een boomgaard geen weiland en lelies zijn geen asperges.
Verbod niet-biologische lelieteelt
Om dezelfde reden is het ook nogal straf om het te hebben over een totaal verbod op alle niet-biologische lelieteelt. Kamerlid Laura Bromet van GroenLinks/PvdA op NOS.nl vraagt zich in dat kader retorisch af: “Want wat is het belang in een klein land als Nederland om lelies te telen voor de export? Op die plekken kun je ook voedsel verbouwen waar veel minder gif voor nodig is.” Daarvan kunnen wij in de voedingstuinbouw misschien wel een lauwwarm gevoel krijgen en hopen de dans nog even te ontspringen. Maar morgen krijgt de aardbeienteelt er weer van langs. En overmorgen mogen we geen tomaten meer exporteren? Dan toch maar liever ingewikkelde overheidsregels en een rommelig Kabinet Schoof.
