Fluisteren over fruitvlieg

Of we maar niet te veel willen schrijven over de Drosophila Suzukii. Want de telers weten het toch al en de rest hoeft het niet te weten. Glad ijs in hartje zomer.

Slapende honden blaffen niet. En ze bijten ook niet. Dus als er vervelende vliegjes rondwaren in onze boomgaarden of in onze kassen, dan kunnen we dat maar beter stil houden. Het lijkt logisch. Laten we bijvoorbeeld maar zo min mogelijk melding maken van het feit dat de Drosophila Suzukii vanuit zuidelijker streken definitief tot Nederland lijkt te zijn doorgedrongen.

Maar wie zijn hier de honden? En slapen ze wel? Met het onder de pet houden van een probleem in de teelt kwam je twintig jaar misschien nog weg. En misschien ook niet. Toen was het vermeend voorkomen van de Middellandse-Zeevlieg in Nederland voor landen als Rusland, Zuid-Korea en Japan reden om de export van Nederlandse groente en fruit nog maar even tegen te houden. En dan zou nu – in het tijdperk waarin informatie zich sneller verspreid en vermenigvuldigt dan welk vliegje dan ook – het goed gedocumenteerd aantreffen van de Suzuki-fruitvlieg in Nederland aan diezelfde buitenlanden zijn voorbij gegaan?

Als Poetin de grenzen wil sluiten voor groente en fruit uit Nederland of uit de hele Europese Unie, dan heeft hij daar geen artikel uit de Nederlandse vakpers over een vlieg of een mijt of een bacterie voor nodig.

Maar vindt de EU-consument zelf zo’n vliegje niet eng? Wat als er half begrepen berichten in de algemene media komen over de Drosophila? Waarin wel staat dat die fruitvlieg eitjes legt in vruchten die aan de bomen en struiken hangen, maar waar niet in staat dat alle wetenschappers het er over eens zijn dat het eten van zo’n kers of framboos of aardbei voor mensen totaal ongevaarlijk is?

De kans op dergelijke berichten wordt alleen maar groter als er geheimzinnig wordt gedaan over deze voor telers lastige (voor sommige kersentelers zelfs zeer lastige), maar verder ongevaarlijke vlieg. Kranten hebben wel wat anders om over te schrijven. Zelfs het huidige veevoerschandaal komt nauwelijks verder dan kleine stukjes op de economie-pagina.

Volgens degenen die liever alleen fluisteren over de Drosophila weten de telers het allemaal toch wel. Alsof dat de vakpers van zijn verantwoordelijkheid ontslaat om over dit soort zaken te schrijven. Openheid over een teeltprobleem – ook, misschien wel juist in de onafhankelijke vakpers – zet de deur open naar oplossingen.