Een jaar geen tuinder

Stel, door een aantal factoren kunt u uw bedrijf verkopen. Niet voor een schijntje, maar voor het bedrag dat u nog open had staan bij de bank.

Na afloop bent u zonder schulden. Zonder tuin, maar ook zonder schulden en zonder zorgen. Op dagen dat er te weinig personeel loopt, dat de WKK doorlopend storing heeft, dat de gasprijs wéér omhoog gaat, dat de stoomketel er mee stopt enzovoort enzovoort, op die dagen lijkt het zorgeloos zijn het grootste goed.

U ziet zichzelf al genietend aan het strand liggen van een of ander tropisch paradijs. Eindelijk kunt u eens uitgebreid op vakantie, urenlang tv kijken of hele dagen golfen. Misschien zoekt u na afloop van een lange vakantie een baan. Maar wat voor een baan u ook vindt, niets is zo zwaar en belastend als zelf (glas)tuinder zijn in deze tijden. Ik ken ze wel, de voormalige tuinders, die nu werken voor een baas. “25 vakantiedagen per jaar en ook nog ieder weekend vrij!” “Iedere dag om 5 uur thuis!” “Elke maand een vast inkomen!” Wat een luxe!

Na afloop van de vorige weblog vroeg iemand mij of ik kon uitleggen wat ik in mijn tussenjaar aan het tuinbouwleven gemist heb. Dat is niet eens zo moeilijk. Geen tuinbouwbedrijf betekent ook geen collega’s. Geen excursies, geen veilingbezoeken, geen bedrijfsvergelijking. Ja, natuurlijk kun je wel langs blijven gaan, maar al heel gauw voelt dat toch niet goed. Het is hard, maar je hoort er niet meer bij. Je voelt dat het niet meer gepast is om te zeuren over de gasprijs, want daar heb je toch geen last meer van? Bovendien is het in de tuinbouw niet alleen maar vervelend. Kleine successen als een goed geslaagde oogt, een gelukte reparatie, een tevreden medewerker maken het leven als tuinder tot een grote uitdaging. Ik ken ze bovendien te goed; ex-ondernemers zonder nieuwe uitdaging. Dolend zijn ze, als een ridder zonder strijd. Golfen is leuk, maar niet iedere dag. Ik hoorde eens: “zonder wrijving geen glans.“ In mijn kantoor hangt: “zonder strijd geen overwinning”.