Nu ik dit schrijf, is het 4 september en de laatste dag van de pluk van de Conference-peren.
Nooit eerder waren we zo vroeg klaar. Het is niet dat we een kleine oogst hebben. Integendeel, de bomen hangen goed vol. Maar het jaar is vroeg en het weer was warm. Om geen enkel risico te nemen is er met volle kracht geplukt. Vrienden van onze kinderen kwamen helpen en zo werd de fruitpluk voor het eerst ook een beetje vakantiewerk. De scholen begonnen laat en na een vakantie lang geld uitgeven waren ze wel te porren voor wat extra uren. Zelfs op de laatste dag van de Conference-pluk komen ze, na het schoolboeken ophalen, nog even terug.
Bij de pluktrein is het bekvechten
Het gevolg is een heel andere dynamiek. Op de hoogwerker staan een paar pubers de koppen te plukken. De muziekbox staat hard, dus ze moeten schreeuwen om te zorgen dat de anderen de grappen horen. Bij de pluktrein is het bekvechten om wie de trein een stukje verder mag rijden, maar de sfeer blijft vrolijk. Natuurlijk hielp het mooie weer ook mee. In de regen zou het een stuk stiller zijn of zouden ze misschien toch wel schoolspullen hebben moeten kopen?
Iedereen werkt hard en dan is het ineens 4 september en ligt er een prachtige oogst in de kist
Aan een andere trein staat een groep Oekraïense mensen te plukken. Een man vertelt ons honderduit in de pauzes over … Ja, waarover eigenlijk? Hij spreekt geen woord Nederlands of Engels maar het lijkt hem niet te deren en hij vertelt vrolijk verder. Google Translate biedt gelukkig hulp. Tussen de vrolijke verhalen, horen we ook over hoe een raket zijn huis vernietigd heeft. Hij is halverwege de zestig, gevlucht naar een onbekend land en wetende dat in zijn eigen land niets meer op hem wacht. De veerkracht om dan hier voor ons onverstaanbare grappen te maken, is bewonderenswaardig.
Dankbaar voor deze bonte club
En dan is er onze vaste groep Nederlandse plukkers die al jarenlang deze periode van de partij is. Sommigen zijn de zeventig al gepasseerd, maar ze staan nog steeds met evenveel enthousiasme te plukken.
Zo zit heel de groep in de pauzes. Het is een bont gezelschap. Jong en oud, Nederlanders, Polen, Hongaren en Oekraïners. De meeste omdat ze hier willen werken, maar een aantal ook omdat ze in hun eigen land niet meer kunnen werken, omdat alles is verwoest. Iedereen werkt hard en dan is het ineens 4 september en ligt er een prachtige oogst in de kist. In tijden dat personeel lastig te vinden is, kunnen we alleen maar heel dankbaar zijn dat deze groep er was.
