Om precies 7 uur brullen de zes grote tractors weer langs over onze verkavelingsweg. Ruim een week nu rijden ze af en aan met enorme kratten vol witte kool.
Je zou zeggen dat het went, maar het went blijkbaar nooit. Ieder jaar kijk ik er weer van op hoe belachelijk veel kool er van een paar hectare land komt. De tractors rijden af en aan, maar het land raakt maar niet leeg. Hoe lang gaat dit nog door?
Het is, zoals alle jaren, een schouwspel dat mij boeit door het rauwe stoere mannelijke krachtsvertoon. Het is het bekijken waard, maar wie dichterbij wil gaan kijken, moet daar wel goed op gekleed zijn.
Het regent pijpestelen en de glibberige weg er naartoe ligt vol met grote brokken klei. De dam is zelfs voor mensen op laarzen bijna onbegaanbaar, zo diep zijn de sporen en zo krachtig trekt de klei aan mijn laarzen. Het is koud en nat, maar het proces gaat gewoon door. De kool groeit op grijze, vette, drijfnatte klei. Op het land staan overal diepe sporen en andere grote plassen. Per oogstband zitten vier mannen in regenpakken de kool te snijden. Ze werken in een gestaag tempo dat eigenlijk ongelofelijk hoog ligt als je nagaat dat ze dat uren achtereen vol moeten houden.
Je zou zeggen dat zulke kolen wel tegen een stootje kunnen, maar ze worden bijna liefdevol in de gaaskratten gelegd. Zulke kool moet juist voorzichtig behandeld worden om lang bewaard te kunnen worden. Wat een bijzondere tegenstelling tot het geweld van de oogstcampagne.
Het is inmiddels donker. De dag duurt al twaalf uur, maar de tractors hebben hun lichten op en het werk gaat gewoon door. Wat een kerels zijn hier aan het werk, ik neem mijn pet voor hun af.
