De ‘Energiemonitor van de Nederlandse glastuinbouw 2023’ is weer uit. Tjokvol duurzame data, over energie en kassen.
Duurzame data. Oei. Twee woorden achter elkaar, die allebei bijna niks meer betekenen. Want wat is duurzaam? Iets wat we probleemloos tot aan Sint Juttemis moeten kunnen volhouden? Of iets waar Rabobank knuffelbeer Alex Datema blij van wordt?
En wat zijn data? Data is Latijn voor ‘gegevens’. De data waar we het de laatste jaren zo graag over hebben zijn dan meer exact méétgegevens, cijfers van metingen, die we in computers kunnen invoeren, waar dan weer nieuwe data uit komen rollen. Tuinders verzamelen al heel lang heel veel data in hun klimaatcomputers. Al sinds de jaren dat een computerscherm maar twee kleuren had: zwart voor de achtergrond en groen voor de cijfers en letters.
Zijn we nou wel of niet aan het verduurzamen?
De duurzame data in de – als we goed terugtellen 22ste – jaarlijkse energiemonitor zijn zo talrijk dat het onderaan de streep best lastig is om te kunnen concluderen of we in de Nederlandse kassen nou wel of niet aan het verduurzamen zijn. Toch weer wat meer CO2-uitstoot in 2023 dan in 2022. Want weer meer gas verstookt dan in de jaren 2022 en 2021, toen het gas bizar duur was. Maar natuurlijk wel nog steeds lekker bezig met aardwarmte. En ook gaat er per saldo toch nog altijd minder energie op aan de kasteelten in Nederland dan voor de energiecrisis van 2021 en 2022.
Toch nog duurzame data tekort
En toch, als we de harde data tot op het bot gaan afkluiven, inclusief invoer en output van gas-wkk’s, die voor stroom kunnen zorgen op momenten dat zon en wind niks opleveren, en inclusief het stroomverbruik van ledlampen die aankunnen als er juist een teveel aan stroom van zon en wind het net overbelast, en zo nog veel meer variabelen, zijn we dan duurzaam of niet?
De Rekenkamer deed eind november ook een duit in het zakje. De wettelijke energiebesparingsplicht wordt niet goed gemonitord, laat staan gehandhaafd. Toch nog duurzame data tekort.
