‘De kunst van geld verliezen’

Na 6 jaar met veel plezier mijn visie en mening te hebben gegeven over de fruitteelt, is dit mijn laatste column voor Groenten & Fruit. Een mooi moment om terug te kijken.

6 jaar geleden ben ik, na een tijd in het buitenland gewoond en gewerkt te hebben, teruggekomen naar Nederland en thuis de maatschap ingegaan. In plaats van een 9 tot 5 baan, toch de laarzen aangetrokken, want de charme van het boerenleven trok harder aan me.

Teler zijn is complex

Die charme zie ik nog steeds, maar ik ben er wel achter gekomen dat teler zijn complexer is dan ik dacht. Naast dat we onze teelt door en door moeten kennen, moeten we ook onze machines onderhouden, boekhouden, personeel beheren, de markt aanvoelen en natuurlijk héél hard werken. We zijn verantwoordelijk voor ons bedrijf, maar daarnaast ook voor dierenwelzijn, het milieu en de omgeving. Maar alleen dat eerste brengt wat op. Die laatste worden van ons verwacht, maar die kosten juist dat waar wij tekort aan hebben: geld en tijd.

Crisismanager

Ik ben er ook achter gekomen dat een teler tevens crisismanager moet zijn. Denk maar aan de telkens veranderende regelgeving, het steeds onstuimiger wordende klimaat met hagel, droogte en hitte en de grote prijsschokken die we voorgeschoteld krijgen. Voor de buitenwereld, inclusief onze regering, lijkt dit maar een normaal onderdeel van het boer zijn.

‘Grote boosdoeners’

Terwijl wij boeren en tuinders onze verantwoordelijkheden nemen en zo goed als mogelijk ons bedrijf proberen te leiden, heb ik het gevoel dat wij door buitenstaanders juist worden aangekeken als grote boosdoeners.

Boeren staan juist dicht bij de natuur, iets wat burgers en de politiek blij en trots zou moeten maken

Wij worden afgeschilderd als klimaatvervuilers, dierenmishandelaars en gifspuiters, terwijl wij met hard werken juist zorgen voor voldoende, veilig en gezond voedsel. Boeren staan juist dicht bij de natuur, iets wat burgers en de politiek blij en trots zou moeten maken. Maar vaak is het tegendeel waar.

De realiteit is dat het boeren anno 2019 de kunst is van geld verliezen, terwijl we 400 uur per maand werken om de mensen te voeden die denken dat wij ze proberen te vergiftigen. De wereld staat toch eigenlijk compleet op zijn kop?