De gouden kooi

Ik zit op een verjaardag naast een leeftijdsgenoot die werkloos is. Slachtoffer van de crisis in de financiële sector, zal ik maar zeggen.

Op onze leeftijd (eind veertig) lijkt het niet zo gemakkelijk om weer een andere baan te vinden. Dat schijnt boven de vijftig helemaal hopeloos te zijn. Ik stel me voor dat je bijvoorbeeld 57 bent en zonder baan komt te zitten. Dan moet je officieel nog acht jaar werken en over een paar jaar zelfs tien jaar, maar wie geeft je een kans?

Enfin, ik zat met die man te brainstormen over zijn mogelijke kansen. Het is niet de eerste keer dat zulke hoogopgeleide mensen aan mij een baan vragen. Maar daar is ons eigen bedrijf lang niet groot genoeg voor. Ik doe zelf het administratieve werk en ik denk niet dat zij geschikt zijn voor echt productiewerk. Dat komt omdat zij te lang in wat ik ‘de gouden kooi’ noem hebben gezeten. De gouden kooi zijn bedrijven en instellingen waar de salariëring en de secundaire voorwaarden zeer goed zijn en de werkdruk niet te hoog. Denk aan de overheid en de financiële sector.

Mensen die volwassen geworden zijn in deze sectoren, schrikken van de werkdruk in de primaire sector en ook van de salariëring. Ik heb het gevoel dat er in onze sector echt veel harder gewerkt wordt dan op een gemiddeld gemeentehuis bijvoorbeeld. Maar soms hebben die mensen wel echt zin in ander werk en dat was deze keer zo. Toen dacht ik aan grotere tuinbouwbedrijven, veredelaars en zaadbedrijven. Vooral die laatste categorie maakt in onze regio een sterke groei door. In de bladen staan doorlopend leuke banen in deze boeiende sector.

Terwijl ik me een goede voorstelling kon maken van vrijwel alle vacatures in de Seedvalley, had de bekende al nauwelijks een beeld van de zaadbedrijven. Zijn kwaliteiten sluiten misschien wel aan bij een eventuele vacature, maar zijn kennis van de tuinbouw ligt nog rond nul. Is die onbekendheid wederzijds? Kunnen we in de tuinbouw nog iets met mensen, die ontsnapt zijn uit de gouden kooi?