Creditmanager op bezoek

Ik kreeg bezoek van de debiteurenbeheerder van ons energiebedrijf. Na ettelijke keren telefonisch gesproken te hebben en net zo vaak afspraken heen en weer gemaild te hebben, wilde deze man mij wel eens in het echt ontmoeten.

De gesprekken waren niet altijd even prettig verlopen en de emoties liepen soms hoog op. Die nieuwsgierigheid was wederzijds en bovendien wil ik altijd graag mensen ontvangen op dit bedrijf. Ik ben er trots op en ik vind het altijd leuk als buitenstaanders zich verwonderen over de grootte en de teelt.

Publiciteit
Maar zover is het niet gekomen. De start van het gesprek was al niet zo soepel toen de creditmanager opmerkte dat hij niet begreep waarom ik met een weblog de publiciteit zocht. In zijn functie was het verstandiger om juist onbekend te blijven, zei hij zelf. Ik zei dat ik dat kon begrijpen. In zijn functie creëer je meer vijanden dan vrienden, dat lijkt me logisch. Ik probeer, ook professioneel gezien, juist het tegenovergestelde te bereiken.

Begrip
Maar die opmerking viel niet goed. Want hij deed gewoon zijn werk en dat deed hij zo correct mogelijk. Maar hij zit daar om de belangen van het energiebedrijf te bewaken. Daar moesten de tuinders meer begrip voor kunnen opbrengen. Ik van mijn kant probeerde juist begrip te krijgen voor mijn collega’s. Waarvan sommige na 30 jaar hard werken met lege handen achter blijven. Die dag in dag uit hun bedrijf verder zien afglijden. “Ze zijn katten in het nauw.” zei ik letterlijk “en die moet je voorzichtig en met begrip voor hun situatie aanpakken.” Daarmee raakte ons gesprek in een impasse. Allebei probeerden we ons gelijk te halen en de ander in te laten zien hoe het er aan onze kant van de tafel aan toe gaat. Twee uur (!) later waren we geen steek opgeschoten. Het bedrijf heeft hij nooit gezien.