‘Cao‘s, robots en jongeren’

Hogeschool Aeres in Dronten (Fl.) belegde vorige week een symposium over arbeid en robotisering. De zaal vulde zich met tuinders en met studenten. Zowel mbo’ers als hbo’ers. Iets meer jongens, maar ook meisjes. Leve de toekomst, zou je zeggen.

Maar arbeid, dat is al een paar jaar voor tuinders hoofdpijndossier nummer 1. Spreker Gerben Splinter van Wageningen Economic Research (WER) kwam daar min of meer per ongeluk achter toen hij in 2018 vijftig glastuinders ondervroeg over energietransitie. Ja ja, energie dat was en is natuurlijk een dingetje, maar arbeid was zorg nummer 1.

Ja ja, energie dat was en is natuurlijk een dingetje, maar arbeid was zorg nummer 1

Dat is er anno 2020 niet minder op geworden. Want het is in heel Nederland met flex uit de hand gelopen en daar heeft het kabinet de Wet arbeidsmarkt in balans tegen in stelling gebracht. Met als gevolg dat dé sector die toch echt nog steeds vanwege Moeder Natuur flexibele seizoensarbeid nodig heeft, wettelijk gemangeld wordt. Alsnog maatwerk voor elkaar boxen zou via cao-afspraken mogelijk zijn. Maar dat verloopt dit jaar als vanouds: met harde koppen en slaande deuren, ondanks een loonbod van 4,5% erbij.

‘Cao’s zullen er wel weer komen’

Die cao’s voor de glastuinbouw en de open teelten, die zullen er toch wel weer komen. Maar tegelijkertijd is het ook ondenkbaar dat over tien jaar al die Poolse ‘handjes’ nog nodig zullen zijn. Want digitalisering en robotisering die denderen door. Akkoord, tot nu toe zijn we het stadium van prototype nog niet voorbij. In geen enkele kas of boomgaard en op geen enkele akker rijdt al een economisch renderende oogstrobot.

Maar robots doen wel al hun werk in de schuren en de hallen van de tuinbouwketen. De jongens en de meisjes die in hoopgevend grote aantallen onze tuinbouwopleidingen bevolken zijn er klaar voor om van die robotisering een vanzelfsprekendheid te maken.