Klaas Dijkhoff: ‘Bouw flexwoningen voor alle doelgroepen’

Hoe kun je connectie houden met je publiek? Hoe speel je in op de emotie van je doelgroepen? Hoe krijg je mensen in beweging? Het zijn vragen die Klaas Dijkhoff en zijn partners bij communicatiebureau Sue & the Alchemists stellen aan potentiële klanten.

Het onderwerp arbeidsmigranten en in het bijzonder hun huisvesting is zo’n onderwerp, waarbij emoties van burgers een rol spelen die bestuurders en ondernemers niet moeten onderschatten. Want ook burgers, die met hun democratisch recht als kiezers invloed uitoefenen op besluiten waar arbeidsmigranten wel of niet mogen komen verblijven of wonen, zijn zo’n doelgroep. De huiver die deze doelgroep voelt bij ‘flexwonen’ wordt sinds dit voorjaar gecounterd met de campagne Wonen Kan Niet Wachten.

Dijkhoff: “Kern van de campagne is dat je als gemeentebestuur of als huisvestende partij niet alleen maar focust op wat je zelf wilt bereiken en dat gaat zenden. Maar stel je de vraag hoe het werkt in de hoofden van de mensen die je wilt bereiken. Zijn die geïnteresseerd in de macrocijfers van de economie? Of bereik je die door te schetsen dat zonder de arbeidsmigranten groente en fruit staan te verrotten op het veld of in de kas en de pakketjes niet bezorgd worden?”

Maar daarnaast is er het beeld dat boze burgers graag oproepen, dat er ook woningnood is voor starters op de woningmarkt en spoedzoekers.

“Exact. Daarom is dit ook geen campagne over woningen alleen voor arbeidsmigranten, maar flexwonen voor iedereen. En dan kom je op de beelden die bestaan over flexwoningen; namelijk dat het fantasieloze witte containers zijn. Als tuinder denk je misschien: zo snel en zo goedkoop mogelijk. Maar denk liever: zou ik er zelf willen wonen, zou ik mijn studerende kinderen er willen laten wonen? Dus prima als een gemeente flexwoningen voor arbeidsmigranten wil bouwen, maar mooier nog als het voor alle doelgroepen is. Dat is de boodschap aan de gemeentepolitiek: als je woningzoekenden tegen elkaar gaat uitspelen, dan help je uiteindelijk niemand. Dan ben je luchtkastelen aan het verdelen onder je eigen achterban.”

Zelf nachtje komen slapen

Onderdeel van de campagne is dat wethouders en gemeenteraadsleden met een 3D-bril in een wooncomplex van flexbouwbedrijf Kafra kunnen rondlopen. Ze kunnen ook zelf komen kijken of een nachtje slapen, om eventuele vooroordelen over kwaliteit en duurzaamheid van van flexwoningen weg te nemen.

“Op zich is het beeld in Den Haag wel aan het omslaan”, zegt Dijkhoff. “Minister Hugo de Jonge lijkt inmiddels de grootste fan van flexwonen, als een snelle én goede manier om in 2030 die 900.000 nieuwe woningen te hebben gebouwd. Maar het Rijk heeft de gemeentes nodig om dat te bereiken. Dat weet ik sinds ik als staatssecretaris verantwoordelijk werd voor de opvang van vluchtelingen. In Zweden hadden ze daar nog rijksgrond voor waar de regering kon bouwen. Hier niet.”

De gemeente als de grote bottleneck? Of de boze burger?

“Kijk, ik snap dat een gemeente sneller ja zegt tegen de bouw van een bedrijventerrein. Maar bij een bedrijf horen werknemers en werknemers moeten ook wonen. Zij hebben ook een fijne plek nodig om na een dag werken te kunnen relaxen. Ik geloof ook niet dat het onwil is bij die wethouders en raadsleden om daar óók voor te zorgen. Ons bureau kan met onze expertise in gedragswetenschap en communicatie helpen om beter het gesprek aan te gaan met de buurtbewoners die misschien tegen zijn. Vanuit de gedachte: waar precies zit hun verzet of hun zorg in? En hoe kunnen we dat wegnemen?”

En wat kan het Rijk doen?

“Het Rijk kan voor financiering zorgen. Ten eerste moeten we af van het beeld dat de gemeente die woningen zou moeten gaan bouwen. Dat de gemeente daarmee een financieel risico zou moeten lopen. Maar het is ook niet gratis. Er gaan veel ambtelijke uren zitten in het voortraject. En als er eenmaal gebouwd wordt moet de gemeente zorgen voor riolering en andere nutsvoorzieningen en infrastructuur.”

Lees later deze week meer over flexwonen en arbeidsmigranten in Groenten & Fruit editie 22