Vreemd eigenlijk dat we relatief al zo weinig aan ons eten uitgeven en er dan ook nog op willen bezuinigen door altijd voor het goedkoopste te gaan.
Onlangs hoorde ik dat we 8% van ons inkomen uitgeven aan eten. In een opkomende economie als China of India loopt dit op tot 30% (bron RTL Z). Naar mijn idee geven we van alle primaire levensbehoeften (eten, gezondheid en wonen) het minst uit aan eten en het meest aan wonen. Banken en overheid weten ons al op jonge leeftijd te verleiden om met de aankoop van een woning tot het uiterste te gaan. De rest van het uitgavenpatroon wordt hierop aangepast. De achterliggende gedachte bij de overheid zal wel zijn dat huizenbezit leidt tot stabiliteit in de samenleving. Een instrument als de hypotheekrenteaftrek is hiervoor uitgevonden. Blijkbaar is het een teken van welvaart om relatief steeds minder aan eten uit te geven, maar hoe duurzaam is deze toenemende onbalans?
