Als vijftienjarige

Vorige week is onze oudste vijftien geworden. Een mooie leeftijd, want je bent aardig zelfstandig en je hele toekomst ligt nog voor je open. En je denkt zelf vooral dat je alles al weet en de hele wereld aankan. Hij dus ook.

Zelf weet ik nog heel goed dat ik vijftien werd. Bijdehand, leergierig en vooral eigenwijs als ik was. Maar het was ook balen, want je mocht nog net niks. Niet op stap naar de kroeg of discotheek en nog geen alcohol drinken (officieel dan). En je mocht nog geen brommer of tractor rijden, op de openbare weg dan. Het waren op die leeftijd allemaal elementaire zaken, natuurlijk.

Bijdehand, leergierig en eigenwijs

Op zondagmiddag naar dansles dan maar, want bij je ouders blijven, was natuurlijk geen optie meer. En vooral veel lol maken met vriendinnen. Daarbij fantaseerden we ons ook suf over later. Wat voor werk we zouden gaan doen, welke jongens wel of geen kans maakten en hoeveel kinderen je later wilde en in welke samenstelling. Alsof je dat überhaupt voor het zeggen had.

Maar goed, nu hebben we er zelf een van die leeftijd. Ook bijdehand, leergierig en eigenwijs, maar dan in het kwadraat. Gevoelsmatig in ieder geval. Fantaseren over later doet hij ook genoeg. Vooral over hoeveel geld hij wil verdienen, in wat voor huis hij zou willen wonen en wat hij later allemaal wil hebben als hij het zelf kan betalen. Tot die tijd wordt zijn verlanglijst grotendeels nog bij ons ingeleverd. En wij relativeren alles maar onder het motto dat zijn brein en verstand pas over een jaar of vijf volgroeid zijn.

Toen was er een stuk minder polarisatie rondom onze land- en tuinbouw en vlogen we minder vanzelfsprekend van hot naar her

Toch hoop ik dat onze kinderen de komende jaren net zo relatief zorgeloos doorkomen als wij destijds. Dat ze zich bezig kunnen houden met hun studies, bijbaantjes en eerste liefdes. In plaats van zich zorgen maken of ze ooit een eigen dak boven hun hoofd kunnen bemachtigen, onbezorgd in vrede blijven leven en genoeg gezond en lokaal voedsel beschikbaar houden. Op ons vijftiende waren er nog geen 18 miljoen mensen, geen huizencrisis, stikstofcrisis, asielcrisis of gebrek aan ruimte voor werkelijk alles. Toen was er een stuk minder polarisatie rondom onze land- en tuinbouw en vlogen we minder vanzelfsprekend van hot naar her. Misschien dat daarom toen nog niet zoveel uitheemse invasieve insecten binnenvlogen?

Ik ben benieuwd, maar laten we vooral hopen en er met elkaar naar streven dat ook voor onze kinderen de zon zorgeloos kan blijven schijnen.