Afvallers in de eerste ronde

Na een vermoeiende ochtend maak ik de rekening op van het rondje sollicitatiegesprekken.

Het eerste meisje van half negen kwam in de eerste instantie niet opdagen. Toen ik haar belde, meldde ze dat ze hoofdpijn had en dat haar vader haar niet kon brengen. Hemelsbreed woont ze 5 kilometer hier vandaan, dus daarmee maakte ze een slechte beurt. Later op de ochtend kwam ze toch nog opdagen. Best een leuk meisje, maar er kwamen deze ochtend nog tien andere sollicitanten. Tenminste, dat dacht ik.

Een ander meisje kwam helemaal niet, maar was ook niet bereikbaar. Ze was vergeten dat ze dit weekend bij haar vader was, vertelde haar vriendinnetje, dat nu alleen kwam solliciteren. Dit meisje had te veel overgewicht om in de smalle padjes tussen de chrysanten te werken. Maar hoe vertel je dat? Gelukkig bleek ze ook te jong. Om bij ons te mogen werken, moet je minimaal 16 jaar zijn. Twee jongens waren dat wel. Zij waren tussentijds gestopt met hun universitaire opleiding. Bijna 20 jaar en nog nooit een baantje gehad, ik wist niet dat dat nog bestond.

Omdat we ook jongens van 17 konden krijgen, kregen die de voorkeur. De meesten hadden al werkervaring in de tulpen of met een krantenwijk. Een buitenlandse man is niet verschenen, maar een andere Nederlandse jongen van 20 ook niet.

Dat stelt mij toch voor een vraag; waarom komen die mensen niet? Was hun sollicitatie een verplicht nummer, konden ze het bedrijf niet vinden, hadden ze ook hoofdpijn? Ik zal het wel nooit weten. Gelukkig zijn er vandaag twee leuke jongens begonnen. Hun werklust en no nonsense-mentaliteit, die zo typerend is voor deze omgeving, straalde van ze af. Lekker.