Het antwoord op ‘Geachte Koning’

Jawel, ik heb antwoord gekregen op mijn vorige column ‘Geachte Koning en Koningin’.

De Koning heeft gereageerd. Via zijn secretariaat weliswaar, maar toch, hij heeft gereageerd. Iedereen bij ons op kantoor was in rep en roer, want het koninklijk huis belde en ik …, ik had geen tijd. Op dat moment stonden namelijk dertig geïnteresseerde kindergezichten voor mij en die moest ik toespreken tijdens een rondleiding op mijn bedrijf.

Meer respect

Net daarvoor had ik ze verteld dat hun ouders dolgelukkig waren met ons als agrarische ondernemers. Want als agrarische ondernemers niet bestonden, dan moesten hun papa’s en mama’s thuisblijven om zelf groenten te telen en de koeien te melken. Ik hield ze ook voor dat alleen de niet gestelde vraag een domme vraag is. Vervolgens komt een van de kinderen met de vraag of mijn kwaliteitsmedewerker ook geld krijgt voor haar werk. Ik kon me nog net inhouden om niet te zeggen dat we geen filantropische instelling waren. En toen een van de meisjes de vraag stelde of ik veel geld had, pakte ik mijn kans en antwoorden volmondig met: “Jazeker.” Dat zei ik vooral om meer respect te krijgen voor het beroep van boer.

Héél hard werken

Getriggerd door het idee dat ik kapitaalkrachtig was, leidde tot de volgende vraag: “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”. Rustig draaide ik me om, leunde met twee handen op de tafel en zei heel zachtjes: “Wil je mijn geheim weten?” Twee donkerbruine ogen keken me vanonder een hoofddoek aan en de rest van de klas werd oorverdovend stil. Bijna fluisterend antwoorde ik: “Met hard werken, héél hard werken.” De teleurstelling viel duidelijk van alle gezichten af te lezen.

Onze Koning draagt de sector wel degelijk een warm hart toe

Twee uur later rende ik naar boven, want ik moest exact om 12.00 uur achter mijn bureau zitten om het koninklijke telefoontje aan te nemen. Klokslag twaalf gaat mijn telefoon. Een heel vriendelijke mevrouw vertelde me dat de koning de brief ontvangen had en dat hij bezorgd verzocht heeft mij te antwoorden dat hij de agrarische sector echt een warm hart toedraagt.

Dat voelde werkelijk als een compensatie voor die niet gekregen handdruk van de leraar van de klas even daarvoor. Nadat ik die leraar had uitgelegd dat ik het heel respectvol zou vinden als hij mij toch de hand zou schudden, moest ik me licht gepikeerd ‘vermannen’ en de kinderen na zijn tweede weigering weer gezellig toespreken. Toch bleef ik zitten met die prangende vraag: zou die leraar de hand van onze Koningin ook weigeren?