Solidariteit en het gebrek daaraan

Op social media heb ik het afgelopen jaar glastuinders horen roepen de gaskraan in Groningen weer open te draaien. “Geef die mensen een nieuw huis, dan is het probleem opgelost.” Het normaal vinden dat een complete regio verhuist, zodat jij jouw rozen of tomaten tegen scherpe gasprijzen kunt verwarmen is een bijzondere en egoïstische gedachtegang. “Mijn bedrijf gaat voor jouw woonomgeving.” En waar moeten die mensen wonen? Op een weiland van een boer die óók wel mag stoppen van jou?

We hebben zelf al meegemaakt dat een bloemkoolteler zijn personeel liet poepen in onze boomgaard

Ook in het klein lopen we tegen het gebrek aan solidariteit onder agrariërs aan. Spuitschade bij het ene bedrijf, omdat het andere nu eenmaal moet spuiten, ondanks harde wind. We hebben zelf al meegemaakt dat een bloemkoolteler zijn personeel liet poepen in onze boomgaard omdat hij een Dixie te duur vond. We mochten er niks van zeggen, want dat was gezeik. Zelf niet door de poep van je personeel willen lopen op je gehuurde bloemkoolveld, maar wel denken dat wij er geen probleem mee hebben, getuigt van een weinig ontwikkeld sociaal brein.

Druk op prijzen zet normaal verstand onder druk

Ik denk niet dat alle agrariërs sociale horken zijn. Maar de druk op de prijzen is zo hoog dat het normale verstand onder druk komt te staan en daarmee ook de solidariteit. Er moet gewerkt worden, alle dagen en volle dagen. Alles en iedereen die dat strakke werkschema in de war gooit, moet wijken omdat de druk van een slecht jaar in je nek hijgt.

De vraag is of je nog ondernemer bent als je je zo moet laten leiden door een model waar andere partijen de meeste winst uit draaien.