‘Boeren in de toekomst’

Technisch opgelost, of via rechtswege ontward, broodnodige keuzes gemaakt. Dit is de richting voor een toekomstbestendige voedselvoorziening – na al die onheilspellende afkortingen N, NH3, NH4, CO2, Pax, Pfas, KDW, P2O5, € , @, H2O, 2000, met als resultaat een verbod op kunstmestimport, geen gewasbeschermingsmiddelen, minder regionale afzet met in verhouding hoge transportkosten vanwege de dan lage efficiëntiegraad van laden, geen verplicht Europese soja, verlies aan inkomen voor de tuinder, akkerbouwer, nog meer lobby, nog meer rapporten, en veel nieuwe overlegstructuren – is de kogel door de kerk. Een nieuw verdienmodel voor de aandeelhouders, want goed voedsel produceren is secundair… eerst geld verdienen. Aan, ultra bewerkt hyper veilig, grondongebonden, energie-efficiënt, arbeidsextensief, sociaal ontbindend en heel gemakkelijk voedsel.

Stille hoop in 2022

In 2022 had ik de stille hoop dat de productschappen weer werden opgetuigd, er eens werd nagedacht, we geld konden uitgeven aan positieve reclame over bijvoorbeeld CO₂ vastleggen, over wat vers voedsel doet met je gezondheid, over dat hard werken helemaal niet verkeerd is en een heel goede boterham met beleg kan opbrengen. In samenwerking met de natuur, en niet alles in hokjes gekaderd, of door grenzen omgeven.

Stort het agrocomplex hier als een kaartenhuis in elkaar?

Enfin 2022, ik schrok en dat doe ik niet vaak. Gasprijs, stoppende kweker, stoppende telers, gevoelig gebied en middelen, derogatie en kunstmest, 3.500 piekbelasters… stort het agrocomplex hier als een kaartenhuis in elkaar? En komt er een industrieel complex voor in de plaats met aandeelhouderswaarde als doel? Heb ik volgend jaar nog wel plantgoed? En bestaat mijn bedrijf nog in 2024, ondanks steeds veranderende regelgeving? Het voelt ongewis, beangstigend zelfs.