Tien jaar geleden liepen tuinders nog te hoop tegen groente en fruit dat ‘te duur’ in de supermarkten zou liggen.
Nog steeds maken tuinders zich druk om de soms belachelijk hoge marge tusen telersrpijs en winkelprijs. Maar ondertussen is men het in de tuinbouw wel eens dat dat beter kan worden verholpen door de prijs die supermarkten aan telers betalen naar een fatsoenlijk niveau te verhogen in plaats van door de winkelprijzen te verlagen. Dat laatste geeft de klant immers het gevoel dat groente en fruit letterlijk en figuurlijk goedkoop is en ook hoort te zijn. Dat 49 cent een normale winkelprijs is voor een komkommer en 79 cent de juiste prijs voor een bloemkool.
Onderzoekers die een effectieve aanpak zoeken voor het groeiende westerse probleem van overgewicht , proberen uit te vinden wat beter werkt: een korting op gezond voer of dikmakend eten duurder maken. Dagblad Trouw wijdde daar gisteren een artikel aan.
Een van de onderzoekers – voorstander van de volgens haar het best werkende korting op heel specifiek groente en fruit – stelde in dat artikel letterlijk en onomwonden dat deze gezonde productgroep nu in de winkel ‘te duur is’.
Heeft die onderzoeker ook wel onderzocht wat het kost om een kilo tomaten te produceren en in de winkel te krijgen? En hoe die kostprijs zich verhoudt met de huidige winkelprijs of met de door de onderzoeker voorgestelde voordeelprijs? Ik vermoed van niet. Hopelijk heeft ze wel nagedacht bij de perceptie van de consument die in haar virtuele supermarkt groente en fruit ineens voor veel voordeliger prijzen aantrof en er dan onbekommerd wat meer van meenam. Hoe lang werkt dat meer-meeneem-effect als de consument aan die lage prijs gewend raakt?
Ik maak me vooral zorgen om de link gezond-goedkoop-weinig waard die hier dreigt. Als er dan een door de overheid gereguleerd prijsbeleid zou moeten komen, dan zeg ik: een vet- en suikertaks voor dikmakers, die direct doorgegeven wordt naar de producenten van gezonde producten.
Bron: Groenten & Fruit – Auteur: Ton van der Scheer