‘Onze man in Berlijn’ Peter Vermeij waarschuwde een goede maand terug bij zijn afscheid voor het Nederlandse imago in Duitsland. Duitsers vinden onze tuinbouw technologisch en industrieel van karakter.
Zo’n constatering ligt gevoelig, weten we allemaal. De term Wasserbombe voor een Hollandse tomaat klinkt dertig jaar later nog welhaast als een vloek.
Duitsers willen producten van eigen bodem
Duitsland zit in een spagaat. Duitsers willen het liefst producten van eigen bodem. Uit de regio zelfs, ook al is dit een rekbaar begrip. Het land is zo groot. In de supermarkt wappert de Duitse driekleur op ’s lands eigen tomaten. De productiecapaciteit is echter bij lange na niet toereikend, en het land is voor veel verse producten sterk afhankelijk van import. Voor de Nederlandse tuinbouw is Duitsland de belangrijkste afzetmarkt.
Onder aanvoering van Berlijn voert Duitsland al een poos de productie van eigen bodem op. De vraag is of dit programma een risico is voor de Nederlandse afzet. ‘Heb in ieder geval een goed verhaal’, geeft de vertrekkende Landbouwraad Vermeij de tuinbouw mee. Kwaliteit, duurzame productiewijze en gezondheid zijn zaken waar de Duitsers gevoelig voor zijn. Iets om serieus over na te denken.
Duitse tuinbouw verliest concurrentiekracht
En het lijkt erop dat we hiervoor iets meer tijd krijgen. De Duitse tuinbouw verliest aan concurrentiekracht. Net als elders kampt de Duitse glastuinbouw met stijging van energiekosten. Gas is sowieso een probleem bij onze oosterburen. De tuinbouw staat in de ranking van essentiële bedrijven niet in het hoogste rijtje.
Energielevering via wkk’s is beperkt. Onder de groen getinte regering-Scholz betalen de tuinders een hogere heffing per ton CO2 uit fossiele brandstof. In Nederland kennen we een dergelijke heffing niet. Per oktober gaat ook nog eens het minimumloon omhoog. Duitse collega’s moeten meer per uur gaan betalen dan in Nederland.
Lees ook: Hoe komt Duitse tuinbouw onder druk uit?
Aan de slag met dat verhaal
De opmars van de Duitse (glas)tuinbouw krijgt met de energie- en klimaatcrisis een knauw, maar is zeker niet afgeschreven. De tendens blijft onveranderd. Aan de slag dus met dat verhaal. Om klaar te zijn als het tij keert.